Pablo Van de Poel - Americanalog

Elekrosaurus Records

Er was eens een fotografe die van de USA hield. Ze trok ernaar toe en maakte er adembenemende foto’s. Er was eens een muzikant die van een fotografe hield. Hij ging met haar mee en maakte de soundtrack die hij hoorde bij de beelden die zijn geliefde zag. Ze noemden hun project ‘Americanalog’ en ze heetten Satellite June en Pablo van de Poel.

De titel verwijst niet alleen naar het voorwerp van hun interesse maar tevens naar de werkwijze die ze bij hun project gevolgd hebben: zowel de fotografie als de muziek zijn via analogie weg tot stand gekomen. Een beetje démodé misschien maar het zegt iets over de mindset van deze twee kunstenaars.

Wie nu denkt een zoveelste schuifje vol Americana voorgeschoteld te krijgen, heeft het goed mis. Zo afwisselend de beelden van de landschappen en steden zijn in de States, zo verschillend zijn de songs die van de Poel erbij bedacht.

Is er iets typischer dan het 2nd amendment in Amerika. Hun trots en hun verdriet zowat. Van de Poel opent er mee in een bluesachtige ballade met een stevig randje die meteen onze aandacht vraagt. Enkele nummers verder zweer je in Paradise Ranch Peter Framptons talk box te horen. Even zijn de seventies dan terug. Old Pawn komt heel dicht in de buurt van R & B net als Above The Stars. Variatie troef net als elke reiziger op een roadtrip door de States al ervaren heeft. Rust wordt gebracht in Valley God, gedrenkt in softe Southern Rock, en Weight of the Desert, titels die op zichzelf reeds voldoende vertellen over de lading. Step on the Gas knipoogt naar Little Feat en op herkennen we de slidegitaar van Ry Cooder. Veel namedropping zal de lezer terecht opmerken maar deze plaat is dan ook een persoonlijke hommage aan wat Amerikaanse muziek voor een bepaalde muzikant betekend heeft en allicht nog betekent.

Deze wel heel aparte soundtrack kan volledig op zichzelf staan al blijkt hij sterk verbonden met de beelden die hem geïnspireerd hebben. Dat kan tegenwoordig helaas niet van elke soundtrack meer gezegd worden. Het zijn doorgaans korte nummers waarin Pablo van de Poel bewijst niet alleen goed naar (de plaatjes van) zijn lief gezien te hebben maar ook een degelijke kennis te hebben van het uitgebreide Amerikaanse rockidioom en het op zijn eigen manier zeer onderhoudend te gebruiken.