Paint The Sky Red - Tarmat

Moment Of Collapse Records

“Het vierde en finale album van het Singaporese postrockgezelschap Paint The Sky Red". O jee, wat klinkt dat fatalistisch. 'Tarmat' is dan ook Maleisisch voor “het einde”, “de afwerking”. Het kwartet trekt dus na vijftien glorieuze jaren de stekker eruit. Met zeven knoerten van songs en veel imposante momenten. Met opgeheven hoofd uit de arena.

Paint The Sky Red heeft wel weg van het Japanse Mono, moest u dat iets zeggen. De acht, negen of tien minuten durende songs van beide bands zijn keer op keer imposante composities waarin intieme en melancholische gitaartokkels uitgroeien tot furieuze explosies met volle distortion wall of sounds en sterke tremolo melodieën. Zacht-hard-zacht-hard. En zo verder. Tot je als luisteraar verpletterd wordt onder heerlijk harmonieus gitaargeweld.

Het verschil? Paint The Sky Red durft ook aan de slag gaan met spaarzame (sjamaanachtige) zangpartijen, live breakbeats of andere avontuurlijke zijstapjes. En daarmee waagt het viertal zich iets meer buiten de strakke lijntjes van het postrockgenre. ‘Tarmat’ is dan ook voor negenennegentig procent een instrumentaal album vol avontuur. Gelaagd, atmosferisch, maar ook met onverwachte momenten, zowel aan de oppervlakte als in de oeverloze diepte.

Soms, in het geval van Nescaya, zoekt het kwartet zelfs neoklassieke elementen op. Met dromerige piano tegen een omwentelende achtergronddrone. Je zou er haast een traantje bij wegpinken… tot na drie minuten de melodie in het moeras wegzinkt en na een desolaat moment het nummer langzaam richting opperste glorie duwt. Want het is natuurlijk daar waar Yasser Bin Abd Wahab, Nur Hakim Alim Bin Salim, Nurazman Bin Abdul Rahman en Muhammad Fahmi Bin Jamal keer op keer naartoe reiken. Al siert het de heren dat ze daar soms serieus veel tijd en geduld voor uittrekken. Kwestie van de liefdevolle emoties nog te rekken.

Dus ja, deze band weet zeker uit welk hout pijlen te trekken. De wetmatigheden van postrockmuziek worden netjes naar eigen hand gezet en vertaald in lyrische, groteske songs die onderbouwd zijn door een rijke productie. Daardoor komt ‘Tarmat’ des te harder aan. Want na het aanhoren van zoveel overweldigende schoonheid kan je niet anders dan “bis, bis”, roepen. Helaas hebben de heren dus het doek laten vallen. Snif.