Palma Violets - 180

Rough Trade

Voor een band die twee jaar geleden nog niet bestond is Palma Violets al met indrukwekkende accolades beladen. NME – nooit vies van een hyperbool meer of minder – noemde hun debuutsingle Best Of Friends de beste track van 2012, en ook de rest van de Britse pers haalde de knapen binnen als de nieuwe Libertines, de redders van de rock ’n roll.

Een band die zo hot is kan maar beter snel met een langspeler op de proppen komen: de verkoop, weet u wel? Ze werden getekend door Rough Trade, namen Steve Mackey (de bassist van Pulp) onder de arm en namen in twee weken tijd ‘180’ op.

De plaat opent alvast magistraal: Best Of Friends is met zijn rammelende gitaren en dronkenmansrefrein waarlijk een dijk van een song. Meteen daarna krijgen we een ander hoogtepunt met Step Up For The Cool Cats: een slepend orgel begeleidt Sam Fryer’s diepe croon, en het “you got me dancing in the sun”-refrein belooft een bom te zullen worden op iedere festivalwei deze zomer.

Helaas is niet iedere song op dit album van hetzelfde allooi. Niet dat nummers als All The Garden Birds of hidden track New Song slecht zijn, maar memorabel zijn ze nu ook niet bepaald. Het gevoel dat je dit al eens eerder gehoord hebt, bij die andere darlings van de Britse pers The Vaccines bijvoorbeeld, is ons meermaals bekropen.

Niet getreurd echter, er staat nog meer dan genoeg lekkers op ‘180’ om Palma Violets in uw hart te sluiten. Rattlesnake Highway rammelt en ratelt als het betreffende serpent zelf, en geeft je zo’n adrenalinekick dat je van steen moet zijn om je geen liesbreuk te dansen. Voor Chicken Dippers kunnen we enkel kwaad spreken van de belachelijke titel. De song zet je verschillende keren op het verkeerde been, en aan het eind zit je toch telkens weer “you make me feel like I’m the only one” mee te kelen.

De tweede helft van de plaat verzandt bij momenten in overbodigheid. Last Of The Summer Wine en Three Stars bevatten bijvoorbeeld wel enkele aardige ideetjes, maar het geheel haalt nooit het niveau van de sterkste nummers.

Al bij al houden we dus gemengde gevoelens over aan ‘180’. Langs de ene kant bevat ze een aantal nummers die thuishoren bij het boeiendste dat we de afgelopen maanden te horen kregen, anderzijds vragen we ons af of de heren niet beter meer tijd hadden uitgetrokken om er zo nog een paar te pennen. Palma Violets op zijn best geeft in ieder geval hoop voor de toekomst. We kijken alvast uit naar hun passage in de Charlatan op 6 april!