Panic! At The Disco - Vices And Virtues

Fueled By Ramen

Panic! At The Disco is niet meer wat het geweest is. Vorig jaar verloor de band twee van zijn belangrijkste bandleden (gitarist Ryan Ross was immers verantwoordelijk voor de inventieve en amusante lyrics en het grootste deel van de muzikale compositie), en dus was het nog maar de vraag hoe de derde plaat, ‘Vices And Virtues’, zou klinken zonder dit muzikale genie in de band.

De frisse elektronische toets die de debuutplaat ‘A Fever You Can’t Sweat Out’ zo origineel maakte, had de band op opvolger ‘Pretty. Odd.’ al vaarwel gezegd in ruil voor een meer klassieke, Beatlesque sound.

En ook op ‘Vices And Virtues’ heeft de groep weer een andere sound aangenomen. Deze keer kozen de bandleden voor meer mainstream gerichte poprocknummers, hoewel de elektronische invloeden en vernuftige songteksten nooit veraf zijn.

De gitaren zijn meer dan ooit prominent aanwezig, zo ook in pakweg Nearly Witches (Ever Since We Met...) en Memories. Hier en daar neigen de tracks met hun “oh oh oh”-refreintjes wel heel erg naar het dertien-in-een-dozijn rockgenre en missen we wat inventiviteit.

Maar het is op zulke momenten dat de band komt aanzetten met een song als The Ballad of Mona Lisa, die alle twijfel wegneemt en ons weet te overtuigen op die eigenwijze manier waarvoor deze groep zo befaamd is.

Opmerkelijk aan ‘Vices And Virtues’ is ook het duistere kantje van de songs. Let’s Kill Tonight klinkt heel wat onheilspellender dan pakweg I Write Sins, Not Tragedies, de monsterhit van de debuutplaat van de band. We hebben er het raden naar waar die sound vandaan komt. Maar na de immer vrolijke, optimistische beat van de voorgaande platen, kunnen we dit bijna een verademing noemen.

‘Vices And Virtue’ toont een totaal andere band dan we te horen kregen op de twee voorgaande cd’s van Panic! At The Disco. De nieuwe, ietwat duistere, rocksound is wellicht het gevolg van de vele veranderingen die de groep door de jaren heen heeft meegemaakt, maar kan ons ten zeerste bekoren.