Passion Pit - Gossamer
Columbia Records
Het gaat niet goed met Passion Pit: de groep rond Michael Angelakos heeft recent enkele concertdata moeten annuleren omwille van de mentale problemen van hun frontman. Wat er precies aan de hand is, is niet duidelijk, maar in een statement op hun website zegt de band dat de Amerikaanse shows zijn uitgesteld “in order for Michael to continue to improve his mental health and complete a procedure that week.” Ondertussen is er wel hun tweede langspeler, ‘Gossamer’.
Veel is er niet aan hun geluid veranderd sinds debuutplaat ‘Manners’ (2009) en verrassen doet ‘Gossamer’ dan ook niet echt, maar de plaat is wel een ietsje gevarieerder dan zijn voorganger. En de even onvrolijke lyrics doen je je soms afvragen of het nog wel goed zal komen met die mentale problemen van Angelakos.
In de vlot in het oor liggende leadsingle en radiohit Take A Walk klinkt het “I watch my little children / And I see them pray they never feel my strive.” Die tweedracht waarover Angelakos hier zingt, zit ook in de platen van Passion Pit: de teksten zijn donker en persoonlijk (de mentale problemen komen niet als een verrassing) en snijden diep, maar ze zijn ingebed in zo’n vrolijke, dansbare popdeuntjes dat (bijna) niemand stilstaat bij wat er nu eigenlijk gezongen wordt. Passion Pit, vrolijke muziekjes toch?
Dan ga je wel voorbij aan het feit dat Take A Walk over financiële problemen tijdens de crisis gaat gaat en I’ll Be Allright over de gevolgen van een break-up. Constant Conversations (dat overigens zo van Hot Chip had kunnen zijn) heeft het over verlatingsangst, over onzekerheid en over onherstelbaar gekwetst worden tijdens je levenswandel. En dan is er ook nog Carried Away waarin uit de doeken gedaan wordt wat woede kan aanrichten en hoogtepunt Cry Like A Ghost draait rond alcoholmisbruik.
Maar het is niet al kommer en kwel wat de klok slaat op ‘Gossamer’: de plaat is eigenlijk één grote ode aan de liefde en aan Kristy Mucci, de verloofde van Michael Angelakos. Alleen is de liefde niet altijd even eenvoudig en rooskleurig. In On My Way laat Angelakos dan toch een lichtje schijnen aan het einde van de tunnel en zegt hij via zijn liedjes tegen Kristy wat hij in het echte leven niet kan: het is moeilijk nu, maar uiteindelijk komt alles wel goed (“Just believe in me, Kristina / All these demons / I can beat them.”)
Muzikaal is ‘Gossamer’ minder eentonig dan zijn voorganger ‘Manners’ en het is net waar Passion Pit het tempo een ietsje laat zakken (zoals in Constant Conversations of Cry Like A Ghost) dat ze het sterkst uit de hoek komen. Muzikaal is het allemaal nog iets te veel van hetzelfde om van begin tot eind te kunnen boeien en nieuwe zieltjes zal Passion Pit hier niet mee winnen, maar de teksten zijn zo persoonlijk en zo eerlijk dat ‘Gossamer’ op zijn minst enkele luisterbeurten verdient.