Patrick Watson - Wooden Arms

V2

Wij geven graag toe dat we een boontje hebben voor Patrick Watson. Dat heeft vooral te maken met The Great Escape, dat wondermooie nummer op zijn vorige plaat ‘Close To Paradise’. Logisch dus dat ‘Wooden Arms’, het nieuwe Patrick Watsonalbum ons op zijn zachtst gezegd nieuwsgierig maakt naar de kronkels die de groep (want dat is het wel degelijk) met dit album heeft tevoorschijn getoverd.

Het eerste wat opvalt aan dit album is de nadrukkelijke aanwezigheid van percussie in elk van de nummers. Dat begint al in opener Fireweed. Maar waar de slaginstrumenten daar nog naar de achtergrond worden geschoven, zijn ze in Tracy’s Waters en de volgende nummers alomtegenwoordig. Van flessen tot koebellen over tomtoms naar basdrums. Het hele arsenaal wordt ingezet om het beoogde effect te verkrijgen.

Beijing begint als een film. Violen prikkelen je zenuwen. Een repetitieve piano prikkelt je zenuwuiteinden. Je bent klaar om de grote stad in te gaan. Nog even diep ademhalen en de wilde rit door China’s hoofdstad kan beginnen. Pas op voor de van alle kanten aanstormende fietsen. Je hoort ze zelfs effectief. En vergeet vooral niet van het schouwspel te genieten terwijl je door de straten slingert. En net als je denkt dat het afgelopen is, is er nog die ene rilling over je ruggengraat.

Het album staat vol van dergelijke pareltjes. Wooden Arms is een wals om in weg te draaien. Big Bird In A Small Cage heeft wel iets van een countrydeuntje (let op de banjo), maar dan op het ritme van de piano. De stem van Katie Moore (die ook al meedeed op ‘Close To Paradise’) maakt het geheel perfect.

En dan zijn er nog de instrumentale nummers. Hommage heeft een ongekende tristesse in zich. Zelfs in die korte tijd (2’04”) doen de strijkers bijna tranen opwellen. Down At The Beach heeft dan weer een heel ander gevoel over zich. Alsof een kind de zee voor de eerste keer ziet. Eerst is er de verwachting die stilaan wordt opgebouwd. De spanning wordt bijna onhoudbaar als je in de buurt komt. En dan de ontlading, dat onovertroffen, overweldigende gevoel van die enorme watervlakte, dat gevoel van vrijheid. Je hoort zowaar de wind loeien. Maar regisseert u in gedachten vooral uw eigen persoonlijke videoclip.

‘Wooden Arms’ is kwalitatief in elk geval een consistenter album dan zijn voorganger. Waar die halverwege nog aan kracht verloor om toch terug op een hoogtepunt te eindigen, blijft deze plaat boeien tot de laatste noot.

De plaat werd in een half jaar opgenomen en bij nader inzien wilde Watson er graag nog de helft aan veranderen. Voor ons hoeft het in elk geval niet. Hij mag gerust dergelijke half afgewerkte producten blijven afleveren.