Paul Kalkbrenner - 7

Columbia Records

De carrière van Paul Kalkbrenner lijkt uitgekiend. Een opmars in de underground technojungle van Berlijn met een geloofwaardige fanbasis als gevolg, wereldhit Sky & Sand zonder aan die geloofwaardigheid in te boeten en nu de dalende zweefvlucht waarbij ie nog steeds met solide techno strooit. Ook nieuw album ‘7’ lost weer alles in wat we van een respectabele producer als hem verwachten; dancemuziek die zowel toegankelijk als eigenzinnig uit de hoek komt.

Opener Battery Park kickt meteen binnen. Een korrelige groove en perfect passende vocals zorgen voor een prettige start. In Cylence 412 moet het tempo de hoogte in, waardoor het nummer bij wijlen haastig klinkt. Maar vergis u niet: Kalkbrenners vergaloperen zich niet.

Eerste mindere noot is Cloud Rider, waarbij de vocals iets te patserig overkomen. Dader: ene D-Train. Ook in A Million Days doen de vocals van Luther Vandross afbreuk aan het nummer. Gelukkig zorgen de onderliggende, neerslachtige pianoriedels alsnog voor een fijn verloop – net als bij Tone & Timber of Papercut Pilot verder op de plaat. Eerste hitje wordt dan weer Shuffleface. Spelen met synthtempo’s, een stevig tikkende percussie en verder: niets. Zo simpel kan het zijn.

Een wederkerend "gevaar" op de Kalkbrenner-platen is tevens zijn sterkste troef: de zinderende gezapigheid. Zo willen Align The Engine, Channel Isle en Bright Roller anoniem passeren, maar lossen die laatste twee dat op door snel af te ronden. Feed Your Head scoort met strijkers, een kwak extra punch en – vooral – de vocale samples die Grace Slick van Jefferson Airplane afleverde.

Mothertrucker zorgt voor de afvaardiging van een relatief agressieve kant van het technospectrum. Onheilspellend, drammend, kregelig, maar o zo puik als geheim wapen. Deze plaat klinkt in het algemeen iets somberder, iets meer blue. Maar deze Kalkbrenner zal je nooit op te veel zonneschijn betrappen, daarvoor moet je bij broer Fritz zijn. Fijn album!