Paul Kalkbrenner - Icke Wieder

Paul Kalkbrenner Musik

Paul Kalkbrenner kwam drie jaar geleden met 'Berlin Calling' op de proppen, een fictieve film over hoe slecht het met een dj kan aflopen. Zijn soundtrack bij die beelden was niet minder dan geniaal. Nu trekt hij die lijn netjes door met zeer leuk, nieuw materiaal op 'Icke Wieder'.

Böxig Leise is de ideale droomsong die elk feestje - op een terras of festival - op gang trekt: enkele gitaarakkoorden en een shakeinstrument voor het fijnere weerwerk van de droge percussiebeats. Aardbevingen zal deze track niet veroorzaken, maar je voet tikt wel lekker mee op dit eerste meesterwerk.

Gutes Nitzwerk doet terugdenken aan 'Berlin Calling'. Met die plaat kent de hele wereld hem en dat is niet onterecht. Verschillende lagen van uitgekiende beatlijnen, die samen een meeslepende melodie creëren, ook al wordt ze iets te lang gerekt.

Met Jestrüpp grijpt hij wederom naar de instrumentale aanpak: een dreigende gitaar dwingt je te bewegen of er gebeuren ongelukken. De beats, die in de opbouw doelloos ronddartelden, lijken nu ook perfect op hun plaats te vallen en laten van zich horen wanneer nodig. Rustiger maar daarom niet minder aangenaam is Schnakeln. De klank is vrij clean vanwege de vrij beperkte arrangementen maar valt toch in de smaak.

Bij Kleines Bubu wordt wel terug het volle pond gegeven. Dit is het tweede, absolute hoogtepunt afgeleverd met violen en een beat, die het tempo zelfs al eens de hoogte in stuwt. Een kleine blik achterom doet nu al vermoeden dat Kalkbrenner hier een dijk van een plaat aflevert.

Maar dan moet deel twee ook wel de verwachtingen inlossen. En enkel op de marcherende drums kan Des Stabes Reuse niet teren. Toch zorgt dit voor de nodige afwisseling waardoor de rest er beter uitkomt. Helaas mocht Sagte Der Bär het nooit tot op de plaat geschopt hebben.

Kruppzeug lijkt wel terug uit het juiste vaatje getapt, gek genoeg alweer met instrumenten als leidraad. Een simpel maar mooi fluctuerende melodie van pianotoetsen doet het hem. Eer Schmokelüng vervolgens op gang raakt, is de song bijna halfweg, maar die afwachtende aanpak stoort niet.

Het meest levendige lied bewaarde hij voor op het eind: Der Breuzen. Franjes van toeters en percussie aan alle kanten leveren een exotisch brijtje op dat toch weer enkele ledematen in beweging krijgt.
Geen rauwe techno uit Berlijn, wel zomerse light stuff, zoals die hoort te zijn. De liefhebbers zullen zeker niet teleurgesteld zijn. Het ijzersterke, eerste deel en de plaatvulling die er op volgt volstaan om al het goede van 'Berlin Calling' te bevestigen.