Paul Leary - Born Stupid

Norman Records

Een goede tip: zoek Paul Leary als gitarist van de Butthole Surfers eens op via Google Images en je krijgt een mooi beeld van wat je hier kan verwachten (en dan gaat het niet om die foto waar hij Kurt Cobain omarmt). Net zoals op het twintig jaar oude solodebuut ‘History Of Dogs’ of recent project The Cocky Bitches is dit één knotsgekke psychedelische trip. In de meest smakelijke zin van het woord.

‘Born Stupid’ is een ode aan kinderlijke eenvoud en fantasie. Tien liedjes lang zwalpt Paul Leary zorgeloos doorheen zijn poprockfantasierijk en bouwt daarmee een brug tussen Disney-tekenfilms en Monty Python-gekte. Absurdisme troef met titels als Do You Like To Eat A Cow (inclusief boerderijdierengeluiden), The Adventures Of Pee Pee The Sailor of Sugar Is The Gateaway Drug. Keer op keer en zonder al te veel tekstuele complexiteit neemt de songwriter de luisteraars mee in een bizarre, zelfverzonnen situatie, als in een soort van miniverhaaltje. Met uitstek geschifter dan de Butthole Surfers ooit zullen zijn. En dat wil wat zeggen. Je moet het horen om het te geloven.

Ook muzikaal kent Leary duidelijk geen grenzen, want je zit voortdurend in een soort van slapstick rockopera vol tierlantijntjes, lachwekkende samples en instrumentale spielereien, die variëren van opwindspeelgoedjes tot kinderpiano, van fietstoeters tot een draaiorgel. En net wanneer je vlot meehuppelt met je pinnenmutsje tussen de fluorescerende kabouters van mister Leary, stampt een song als What Are You Gonna Do binnen met harde reuzenlaarzen en een monsterlijke, bulderende comicstem. Bibber en beef.

Eén van de hoogtepunten - voor zover muzikale tekenfilms hoogtepunten kunnen hebben - is misschien wel Mohawk Town: een heroïsche spoken word-countrysong met groezelig doorleefde, narratieve Johnny Cash-stem die je zo meeneemt in de saloon van dit zelfverzonnen, pittoreske cowboystadje om alweer in een knotsgekke situatie te belanden.

“There’s a time for drugs and a time to sing”, aldus de fantasiecomponist in The Shah Revisited. Eerlijk? ‘Born Stupid’ lijkt beide te combineren, maar dan op een leuke, muzikaal aantrekkelijke en kinderlijke manier. Geschikt en verantwoord voor jong en oud. Want dat eerste publiek vormt zich vast en zeker een ander beeld bij een zin als “Sleepy, sleepy Pee Pee, somebody carry him home…”, dan dat stilaan incontinente laatste.