Pauwel De Meyer - Hideaway

Rough Trade

Sommigen genres zullen altijd bestaan, of ze nu in de mode zijn of niet: de protestsong, het drinklied, een nonsensicale be bop a lula, romantische schmalz, ze hebben altijd hun plaats en bij tijden zelfs hun meesters. Neem het subgenre "treurgwilgsongs" met als grote canadian masters Neil Young en Leonard Cohen. Op een recentere tak aan die boom zit tegenwoordig ongetwijfeld Perfume Genius en nu dus ook uit deze contreien, Pauwel De Meyer.

Kenmerken van het genre: teksten over miserabele en onoverkomelijk break ups met soms toch nog een heel dun streepje hoop, spaarzame instrumenten, geen angst van onverstaanbaar gemompel in de microfoon als proefbare uiting van droevigheid.

Gevaar van het genre: overdrijving en platitudes.

Het hoeft gezegd: op de overdrijving na zit het  allemaal in ‘Hideaway’, de mooie en intieme tweede van  Pauwel De Meyer. Dat deze nog onbekende jongeman de zo listige gevaren van de meligheid met zoveel  delicatesse omzeilt, pleit voor hem en suggereert een vermoeden van talent.

Qua opzet doet Hideaway denken aan het werk van Perfume Genius, toch één van de echte revelaties van de laatste jaren. Dezelfde breekbaarheid in de stem, bijna zelfs dezelfde frasering, dezelfde doorgaans korte songs, dezelfde beperkte met veel respect voor de compositie uitgewerkte arrangementen. Woods drijft op mooie bassen, de strijkers in Double Bed, View On The Beach  zijn hemels. Als je zin hebt om een potje te huilen of als je lief je net de bons gegeven heeft, luister dan naar Cheers, Darling of vind troost in het miseriezwangere Hideaway.

Vooral en bovenal, luister meer dan eens naar deze plaat, niet uit masochisme maar omdat bij elke beluistering de fijnzinnigheid en de grote liefde waarmee deze cd is opgenomen, duidelijker wordt. Pauwel De Meyer, een jongen om te volgen en … om te troosten.