Pavo Pavo - Mystery Hour
Bella Union
Als muzikaal koppel na zes jaar een punt achter de relatie zetten, maar toch besluiten om de tweede plaat af te maken: een betere remedie tegen een writers block is niet denkbaar. Het Amerikaanse indie-kwintet Pavo Pavo lijkt daardoor nog wat scherper geworden. Want met ‘Mistery Hour’ zet de band toch wel enkele stevige muzikale stappen vooruit.
Eerlijk is eerlijk, Pavo Pavo wist met zijn frisse sound en ongedwongen, vrij luchtige indiepop bij debuut ‘Young Narrator In The Breakers’ al in de kijker te springen. De wat ijle, licht psychedelische songs waarbij Eliza Bagg en Oliver Hill afwisselend achter de micro plaatsnemen zorgden daar wel voor. En de subtiele toetsen van viool en synthesizers om de naar barok neigende totaalsound wat op te vullen. Hoge melodietjes en zachte liedjes. Ja, dan is het toegestaan om bruggen te bouwen naar bands als Beach House of The Flaming Lips.
Want ook op deze plaat komen liefde, intimiteit en vrolijkheid mooi samen. Soms in een modern jasje (luister maar even naar het hobbelende Check The Wheather), maar evengoed met een retro accentje (herkent u ook de “meep meep” uit David Bowies Fashion in het wat meer hip stuwende Mon Cheri?). Maar in elk geval wel keer op keer in een soort van zwoele gemakzucht waarin uitschuivers of valse noten niet worden toegelaten. Misschien zelfs iets wat wat neigt naar shoegaze-indie? Sit down en relax, zoiets. Met dromerige melodieën en zang. Subtiel, maar toch gevat. Want wees nu eerlijk: wanneer Mistery Hour begint met de hoge, strelende zang van Eliza, bent u toch al verkocht?
En zo pakt deze plaat de luisteraar langzaam netjes in. Maar besef wel dat onder dat kleurrijke papiertje en in die heerlijk zoete chocolade vele verrassingen en smaakschakeringen zitten. Dingen die je pas ontdekt als je nog eens proeft. En nog eens. En nog eens. En plots hoor je een saxofoon dromen, de warmte van een onopmerkelijk rollende bas of wat extra tics in een bizar tegenritme. Of dan merk je pas hoe mooi diverse lagen in elkaar overvloeien en songs toch wel wat van karakter durven wijzigen. Of dan sta je even wat langer stil bij die fabuleuze single Check The Wheather: een bijna kitscherige danspopsong met van die lekkere retro 80’s strijkertjes en een fraaie glitterbeat.
Best een pittig plaatje dus, ook al lijkt het op het eerste gehoor niet zo. Het gevaar bestaat dan ook dat je door het hoge falsetstemmetje van Hill wat verveeld geraakt en vroegtijdig afhaakt. Doorbijten is de boodschap. Het loont de moeite, want er zit verdorie veel richesse in dit artpop-pareltje.