Paws - Youth Culture Forever

Fatcat Records

Paws uit Glasgow wist ons twee jaar geleden al te verrassen als geslaagd voorprogramma van Japandroids en met hun officiële debuut ‘Cokefloat’. Nu is er de tweede. En hoewel hij ‘Youth Culture Forever’ heet, is er toch sprake van enige groei naar volwassenheid.

De eerste track van de nieuwe plaat, die ons bereikte, draagt de poëtische titel Owls Tallons Clenching My Heart en we waren er meteen gek op. Phillip Taylor vervormt zijn stem nog altijd zoals hij dat ook op het debuut deed en dat is een beetje jammer. Maar het trio bewijst nog altijd een neus te hebben voor een goede melodie. Ook de tekst is ­– ook al is hij amper verstaanbaar – hartverscheurend mooi.

Het is met name in de teksten dat de evolutie van de band duidelijk is. Muzikaal is er immers niet zo veel veranderd, maar door de vragen die Taylor, Swinney en Scott zich stellen is dit zowel een ode aan de jeugd als de zwanenzang van die periode in hun leven (de bandleden zijn allemaal mid-twintigers ondertussen). Vooral de titelsong YCF klinkt als een song bij de begrafenis van hun jeugd.

Op muzikaal vlak is enkel het surf-element op de achtergrond geraakt. Paws speelt nog steeds vrij rauwe garagerock en punk en de meeste nummers flirten nog steeds met de tweeminutengrens. Dat ze ook meer kunnen blijkt uit afsluiter War Cry dat epische progrockallures aanneemt. Meer dan elf minuten lang duurt de pacifistische noodkreet. En al die tijd blijft hij spannend, balancerend tussen postpunk en grunge.

Dit epos zal even slikken worden voor de fans van de oude Paws, maar zij kunnen zich daarvoor wel laven aan het kabbelende, bijna poppy Erreur Humaine, de slimme hooks in Tongues, de poppunknummers Someone New, Let’s All Let Go en ander lekkers.

Bij hun volgende plaat zullen de leden van Paws de interessante en tegelijk gevaarlijke leeftijd van zevenentwintig jaar bereiken. Mannen zijn tegen dan op het hoogtepunt van hun kunnen, maar sommigen geven er net dan definitief de brui aan.

En ook al zingt Taylor in Alone: “He’s got a gun/ He likes the taste of metal in his mouth”, gokken wij erop dat het beste nog moet komen. Ondertussen is dit echter al een existentiële stap in de catalogus en lijkt de tijd van voorprogramma’s tot het verleden te behoren. Paws is klaar voor de doorbraak.