PBII - Rocket! The Dreams Of Wubbo Ockels

Eigen beheer

De Nederlandse progrockers van PBII hebben het hart op de juiste plaats. Na geëngageerde platen over oceaanvervuiling en kinderkanker heeft ook dit ‘Rocket! The Dreams Of Wubbo Ockels’ een missie. En wat nog mooier is: dat goede doel zit goede muziek ook nu nergens in de weg. 

PBII is de erfgenaam van Plackband, dat in de jaren zeventig doorging als het ‘Haagse Genesis’. Maar wat ze nu spelen, is eerder neoprog. ‘Plastic Soup’ (2010) richtte de aandacht op het plastic afval op onze wateren; en het was toetsenist Michel van Wassem die toen de bewustwordingsteksten mocht declareren. Zijn scherpe timbre was niet ieders kopje thee, dus mocht Ruud Slakhorst ‘1000 Wishes’ (2013) en deze ‘Rocket!’ inzingen.

Slakhorst is best een aardige zanger, maar hij is geen Damian Wilson. De toevoeging van sopraan Nathalie Mees is evenwel een gouden greep, want zij geeft de stemmen op dit album de noodzakelijke "body". Ook het strijkkwartet betekent een meerwaarde; het verleent de songs een epische grandeur en weet ook de emotionele snaar te raken. Doorgaans heeft de muziek van een rockopera snel te lijden onder het gewicht van de woorden, maar de strijkarrangementen en Mees’ engelenstem geven de band vleugels.

Wie van daarboven goedkeurend zal neerkijken, is astronaut Wubbo Ockels. Tot zijn overlijden in 2014 maakte de Nederlander van de research naar alternatieve energiebronnen zijn levenswerk. ‘Rocket!’ is een ode aan deze wetenschapper, die steeds waarschuwde dat het al vijf over twaalf was. Songteksten als Life In The Cloud, Trapped (gezongen door Nad Sylvan) en Pure Destruction staan dus bol van het vooruitgangspessimisme.   

Toch is ‘Rocket!’ allesbehalve deprimerend. De muziek is eerder motiverend; de stemmen zetten aan tot activisme. Het titelnummer – een triptiek met variaties op het thema –  klinkt als een triomfantelijke hymne. De drie luiken verschijnen in gespreide slagorde, waardoor de structuur van het concept zichtbaar wordt. Ook On My Own Again, de emotionele kreet Mother (over een gepersonaliseerde moeder aarde) en Blue Marble zijn muzikaal sterk en werken op meerdere niveaus. Alleen het van de clichés rammelende Gravity doet dat veel minder.