Pearl Jam - Lightning Bolt

Monkeytown

In een interview met Rolling Stone over het nieuwe album ‘Lightning Bolt’ zei Eddie Vedder dat Pearl Jam er met iedere nieuwe plaat naar streeft om niet enkel het beste Pearl Jam-album ooit te maken, maar wel het beste album ooit tout court. Om maar te zeggen: Pearl Jam mag dan al wel tien platen gemaakt hebben, ze barsten nog van de ambitie, de energie en de goesting. En die ambitie, energie en goesting is ook te horen op ‘Lightning Bolt’, in combinatie met meer maturiteit dan ooit tevoren.

Natuurlijk wordt het lastig om de beste plaat ooit te maken als je debuutplaat van ruim twintig jaar oud al als dusdanig bekeken wordt. Een nieuwe ‘Ten’ is ‘Lightning Bolt’ duidelijk niet, maar een goeie Pearl Jam-plaat zeker wel.

Twee singles zijn er tot nu toe al gelost uit ‘Lightning Bolt’ en qua reikwijdte konden die onmogelijk verder uit elkaar liggen. De eerste was Mind Your Manners, een gebald stevig nummer dat tot het stevigste van de groep behoort en flink wat DNA deelt met het Grammy-winnende Spin The Black Circle.

Nummer twee is Sirens, een klassieke powerballad die de fans in twee groepen opdeelt: een eerste groep waartoe ook ondertekende behoort vindt het één van de hoogtepunten uit hun oeuvre. Een tweede groep vindt het een draak die dicht bij Nickelback aanleunt. Wat volgens ons Sirens mijlenver van Nickelback weghoudt is Eddie Vedder. Vedder kan best een vrolijk baasje zijn, maar kan ook raken wanneer nodig. Je gelooft Vedder als hij “It’s a fragile thing/ this life we lead” zingt. En als hij “We live our lives/ with death over our shoulders” zingt dan horen we dat hij beseft dat hij zo stilaan niet meer van de jongsten is. Sirens is een instant klassieker.

Pearl Jam is ook altijd al een band geweest die pas op het podium volledig tot zijn recht komt, na al die jaren zijn ze nog steeds één van de beste acts die je live kan zien. De grote verdienste van ‘Lightning Bolt’ is dat de plaat precies dat gevoel weergeeft, zoals in het openingstrio Getaway, Mind Your Manners en My Father’s Son dat gemaakt lijkt om te knallen op een podium, maar ook in het afsluitende trio waarin ze de gevoelige snaar stevig bespelen.

Ook op ‘Lightning Bolt’ slaat Pearl Jam geen noemenswaardig nieuwe wegen in, ze weten ondertussen wel waar ze voor staan en wat ze goed kunnen. De uitzondering op de regel is Infallible dat ergens halverwege te vinden is. Het is geen rocker te noemen en toch ook geen ballad. Het zit ergens tussen de twee in, het is groovy, maakt ruimte voor de toetsen en wordt vast een meezinger als je ’t vaak genoeg hebt gehoord.

Slechts twee keer komt het woord ‘vulsel’ in ons op, met name bij Swallowed Whole en Let The Records Play, maar dat wordt weer helemaal goedgemaakt door het knappende afsluitende trio waarbij we vooral ons hart verloren hebben aan het bedrieglijk vrolijk klinkende Sleeping By Myself dat ontleend is aan het album ‘Ukelele Songs’ dat Eddie Vedder in 2011 uitbracht.

Pearl Jam heeft met ‘Lightning Bolt’ dus niet de beste plaat aller tijden afgeleverd, maar wel een hele goeie die toont dat Pearl Jam meer is dan een stel oude mannen die op gitaren rammen omdat dat nu eenmaal hun beroep is. Pearl Jam staat nog steeds voor energie en spelplezier en raakt op ‘Lightning Bolt’ ook meer dan eens de gevoelige snaar. En nu vol ongeduld wachten op die Europese tournee.