Pegasus - Human.Technology

Pias

For the record: het internet is niet alwetend. We zochten ons suf naar sporen van Pegasus en uiteindelijk vonden we die ook wel, maar wel in de allerdieptste krochten van het wereldwijde web. Wikipedia had nog nooit van deze Zwitserse band gehoord, op een zeer beperkte Duitstalige pagina na. Gelukkig was er nog de perstekst die ons meer kon vertellen over ‘Human.Technology’. Met punt.

En toch bood ook dat niet overal soelaas. De perstekst heeft het over nieuwkomers, maar ‘Human.Technology’ blijkt wel al hun derde plaat. Blijkt dat de heren ook nog wispelturig zijn, want van diezelfde plaat hebben ze ook nog een ‘Human.Technology 2.0’ gemaakt met een tracklist in een andere volgorde en hier en daar een ander nummer.

Zo staat The Great Unknown, de openingstrack van ‘Human.Technology’ niet op die nieuwe versie en toch is vooral dit nummer de track die ons bekeerde tot Pegasus. Of toch in beperkte mate, laten we niet al te euforisch worden. The Great Unknown is immers een aardig luisterliedje en biedt iets meer muzikale ruimte. De stem van Noah Veraguth komt er ook beter in uit.

Ook goed is Rise Up (Black Dog), een nummer waar de levenslust van afdruipt, maar het is wel teruggevonden levenslust na een diepe depressie. Of het gevoel van aan je lot overgelaten te worden in de grote stad in City Lights, moeten gaan werken om de huur te kunnen betalen, naar de stad trekken als wanhoopspoging, gedreven door de hoop op een beter leven. Waiting is dan weer een aardig rustpunt over iemand die triest afwacht tot hij zijn kans krijgt in het leven “to be like everyone.”

Soms kan Pegasus echt de vinger op de wonde leggen. In Technology hebben ze het over de alomtegenwoordigheid van technologie, maar ook over de moeheid die dat kan veroorzaken en het verlangen om even weg te zijn van alle drukte. “Too many things are rolling behind my eyes / too many things are buzzing on the net / so many faces I could forget / give me a place where nothing’s gonna shatter my mind". Ook de stress, die de onbeperkte keuzemogelijkheden die we vandaag hebben, veroorzaakt wordt aangeraakt in het zinnetje “There are too many things I could be”. Achterliggende gedachte: als je de verkeerde keuzes maakt en daardoor faalt in het leven, is het je eigen fout.

Skyline is dan weer een stuk minder interessant. Het heeft iets van X-Session ten tijde van On And On. U mag zelf uitmaken of u dat ok vindt. Ironisch genoeg is het wel deze Skyline die Pegasus een eerste nummeréénhit in hun thuisland bezorgd heeft. Ook Man On Mars doet ons weinig: een behoorlijk eentonig nummer over de ambitie om als eerste naar Mars te gaan. En Something In The Air is nogal nietszeggend.

Wisselvallig dus, maar Pegasus steekt hun ambities niet onder stoelen of banken. Ze maken radiovriendelijke pop en ze willen daar groot mee worden. Internationaal als het even kan. Als dat is wat ze willen, is het hen gegund. Maar of dat doel direct binnen handbereik ligt is nog een andere vraag. Pegasus doet ons muzikaal nog het meest denken aan Morning Parade en ook zij vullen nog niet meteen arena’s en stadions. Ze hebben alvast nog een lange weg te gaan. 

De troef van Pegasus is dat ze ergens over zingen dat verder gaat dan de laatste liefdesbreuk. Ze zijn maatschappijkritisch, maar stoppen dat weg in makkelijk verteerbare nummers. Maar zoals ze zelf zingen in Touch The Ground mogen we niet te snel oordelen. Ambitie is geen misdaad.