Peggy Sue - Acrobats

Wichita Recordings

‘Acrobats’, zo heet de tweede cd van het Britse indiefolkduo Peggy Sue (geen verband met Buddy Holly’s muze) en – zo beweert men althans bij de plaatmaatschappij – zou een flinke stap vooruit zijn in de groei van deze twee hippe vrouwen. Even kritisch luisteren toch.

Wat hardnekkig als impressie overblijft na meerdere beluisteringen is het gevoel van herhaling. Eerder dan rond riffs of melodieën lijkt de plaat geweven rond voortdurend weerkerende ritmepatronen die bijna een hele song lang worden aangehouden. Kathy Betty Young en Rosa Slade, de kern van Peggy Sue dus, bouwen die patronen doorgaans op rond een elektrische gitaar en een door John Parish (zie PJ Harvey) naar voren geproducete percussie van Olly Joyce.

Soms geeft dat een haast bezwerend effect zoals in het aparte en toch mooie Ruthie waar op een sonore onderlaag een flinke zangpartij gelegd wordt. ‘Acrobats’ doet ook enigszins denken aan die moderne dansritmes zoals we die kennen uit creaties van bijvoorbeeld Anne-Teresa De Keersmaeker of Wim Vandekeybus. Er staat bovendien niet voor niets een ballerina op de hoes afgebeeld. Peggy Sue’s muziek steunt op het repetitieve karakter van zijn composities om tot een suggestie van inhoud te komen.

Funeral Beat is het enige, zuiver akoestische nummer uit de cd en klinkt ook wel wat rustiger. Want dit is wel merkwaardig : zonder dat de luisteraar het meteen doorheeft is deze’Acrobats’ een stuk feller dan hun eerste werkstuk ‘Fossils And Other Phantoms’. En dat maakt deze cd tot een vrij aparte ervaring: voortdurend spookt het begrip “minimalisme” door je hoofd en eigenlijk gaan de twee meiden er in haast elke song behoorlijk tegen aan.

Changed and Waiting begint stevig en krijgt bovendien nog een flink crescendo mee en – wat dacht u – behoorlijk wat herhaling. Het begin van All We’ll Keep is al even krachtig. Op Boxes wordt opnieuw even gas teruggenomen terwijl D.U.M.B.O. wordt voortgedreven door een krachtige percussie. De cd is bijna een soort van soundscape van doorgaans heftige allure met af en toe een rustigere passage.

Vooral in het alternatieve indie circuit zal Peggy Sue zeker een publiek vinden. Bovendien zijn de dames muzikaal subtiel genoeg om ze toch een best leuke toekomst in de muziek te voorspellen. Maar dan houdt het, wat ons betreft, op.