Pendragon - Kowtow

Madfish Records

Na het laatste, schitterende album ‘Passion’ biedt het label Madfish je de kans om met het vroegere werk van Pendragon kennis te maken. Eerder dit jaar werd het sterke ‘The Window Of Life’ (1993) heruitgebracht. Nu is het de beurt aan ‘Kowtow’ (1988), compleet met nieuw artwork en bonustracks. De geremasterde versie doet je met een stel frisse oren naar dit wat vergeten album luisteren.

Wie met het recente werk van deze veteranen van de Britse neoprog vertrouwd is, zal blij vaststellen dat Pendragon vierentwintig jaar geleden al een goed oor had voor melodieën. ‘Kowtow’ was Pendragons tweede plaat, maar de eerste in de klassieke personeelsbezetting: naast bandleider en gitarist Nick Barrett zijn dat bassist Peter Gee, toetsenist Clive Nolan en drummer Fudge Smith.

Toegegeven, de invloed van die vermaledijde jaren tachtig is over het hele album geschreven. Verwacht geen al te lange songs en complexe arrangementen, maar voor het merendeel degelijk geschreven liedjes met een strakke ritmiek en een aaibaarheidsfactor. Het eerste trio songs (Saved By You, The Mask en Time For A Change) maakt behoorlijk stemming, maar wie het progressieve in de prog zoekt, blijft op zijn honger zitten.

Met de ballads I Walk The Rope en 2AM dalen we zelfs af naar een bedenkelijk niveau, maar we bijten op onze tanden en slaan ons erdoor. De beloning volgt: met Total Recall krijgen we het eerste echt proggy nummer – geen wonder dat dit de opeenvolgende setlists wel heeft overleefd. Eindelijk horen we Barretts gitaar, ofschoon verscholen in de door toetsen en ritmes gedomineerde mix. Maar we klagen niet.

Ook het ruim tien minuten lange The Haunting doet onze sappen sneller stromen. Dit is het Pendragon van de latere albums. Gesofistikeerd, melodramatisch, en met Barretts verhalende stem en karakteristieke gitaarspel. Dit is het Pendragon dat in de slipstream van Marillion de zogeheten neoprogressieve rock op de kaart zou zetten. Solid Heart lijkt op het eerste gehoor in de trant van Saved By You, maar is door het enthousiaste spel een stuk interessanter en in concerten bracht het aardig de stemming in.

Het titelnummer Kowtow verwijst naar de diepe kniebuiging vereist door het confucianisme waarmee men in de Chinese cultuur de hoogste eer bewijst. Pendragon verplaatst dit gegeven naar Saigon en maakt er tegen de achtergrond van de Viëtnamoorlog een knap uitgebalanceerde en emotioneel doorvoelde kroniek van.     

Door sommigen beschouwd als het dieptepunt van hun discografie, is ‘Kowtow’ niettemin voor de helft een goed album. En hierna zou het alleen nog maar beter worden. Wie Barretts zang anders al niet te pruimen vindt, zal ook hier afhaken. Maar wie een buiging wil maken voor de grote band die Pendragon toch is, geeft ‘Kowtow’ een tweede kans.