Perfect Beings - II

My Sonic Temple

Nomen est omen, dachten we al toen we het debuut van Perfect Beings twee jaar geleden oplegden.  Het schijfje werd prompt onze proglijstwinnaar van 2014. Nu passeert opvolger ‘II’ door onze zweterige handen. Kan de groep rond gitarist Johannes Luley bevestigen? Maar op basis van ‘II’ kunnen we de Amerikaanse band definitief in de armen sluiten.

Hoe zat het ook alweer? Luley zocht een nieuwe line-up voor zijn nieuwe project Perfect Beings en zag bassist Chris Tristram op Youtube meespelen met Roundabout. Maar PB wil de klassieke progrock opfrissen en meenemen naar de eenentwintigste eeuw, niettegenstaande de evidente Yes-invloeden.

Zo is Mar del Fuego (‘Vuurzee’) een regelrechte hommage aan Ritual (Nous Sommes Du Soleil). Stond op het debuut een zonsverduistering op de cover, dan verschijnt de zon nu in al haar glorie. In de gekozen grootopname geeft dat een reusachtige vuurbal. Een geschikte metafoor voor Mar del Fuego, dat groots en dramatisch van vorm is en hoegenaamd geen conventionele songstructuur heeft. Niet dat progressieve rock zich gelegen laat liggen aan het volgen van regels, natuurlijk.  

Cryogenia en het miniatuurtje Samsara maken ons vervolgens ijl in het hoofd. De keyboards van Jesse Nason grijpen nu eerder terug naar Pink Floyd. Het is een opstapje naar The Love Inside, de enige echte epic op het album. Er zijn de instrumentale breaks om duimen en vingers bij af te likken, maar steeds duikt de luchthartige zanglijn van Ryan Hurtgen op om de track een popsensibiliteit toe te dichten.  

In het Steven Wilson-achtige Volcanic Streams weerklinken eerst dissonante gitaren alsof ze magma uitspuwen. De spanning lost op in een mêlée van gezongen sixtiespop en psychedelica. Geïnspireerde Steve Howe-gitaarloopjes horen we in The Yard en Rivermaker. Go is een briljante poging tot eightiesartpop – een beetje zoals Helicopter op het debuut.

Het moge duidelijk zijn: de tweede helft van ‘II’ staat in het teken van de zoektocht naar de perfect geslepen popsong. Dat neemt niet weg dat men in het middendeel van Cause And Effect nog even teruggrijpt naar het geluid van ‘Relayer’, Yes’ meest experimentele album.

Even sterk als de vorige langspeler is ‘II’ uiteindelijk niet; daarvoor is het songmateriaal op dat ongelofelijke debuut te memorabel. Maar Perfect Beings schuift na twee albums aan bij de groten van het genre. We kennen maar weinig bands die de cross-over van traditie naar een actuele sound zo fris weet te presenteren.