Perfect Beings - Perfect Beings
My Sonic Temple
Geen genre waar het label ‘supergroep’ zo gemakkelijk gebezigd wordt als in de progrock. Maar als we Perfect Beings met het epitheton beladen, doen we dat zeker niet omdat we te diep in het glas gekeken hebben. Alles zit gewoon euh… perfect op dit debuut. Nochtans kunnen deze vijf Amerikanen inmiddels een indrukwekkende portfolio met adelbrieven voorleggen.
Wanneer Chris Tristram geen bas speelde met Slash of Marjorie Fair, vroeg hij zich af hoe het zou zijn indien hij naar zijn muzikale roots terugkeerde. En zo vonden we hem in een selfmade filmpje waarin hij met de Yes-klassieker Roundabout meespeelde. De video werd bekeken door zo’n 100.000 fans, onder wie gitarist Johannes Luley (Moth Vellum), die toen een line-up bijeenzocht voor zijn nieuwe project Perfect Beings.
Een halfjaar eerder had Luley songwriter Ryan Hurtgen benaderd om samen te werken op een conceptalbum. De traditionele progrock wilden ze aan een infuus hangen van frisse melodieën en teksten, om het genre naar de eenentwintigste eeuw te katapulteren. De plaat werd losjes gebaseerd op de sciencefictionroman ‘Tj and Tosc’ van Suhail Rafidi, met thema’s als transformatie, identiteit, technologie en liefhebben in een post-apocalyptische wereld. Drummer Dicki Fliszar (Bruce Dickinson) vervoegde de band in een later stadium van het schrijfproces.
Eens de grote lijnen van het album uitgezet waren, begon de zoektocht naar een toetsenist en een bassist. Fliszar bracht zijn voormalige groepsmakker Jesse Nason mee, terwijl ook Tristram een keuze verheven boven elke twijfel bleek. In de lente van 2013 werden de basistracks opgenomen in Luley’s studio My Sonic Temple in Los Angeles.
In Perfect Beings draait het allemaal rond de interactie tussen vijf formidabele krachten, die elk hun eigen stijl inbrengen. De som overtreft de individuele leden. Opener The Canyon Hill is een tijdsprong naar de Canterbury scene en The Beatles, terwijl ook eighties artrock om nostalgische redenen wordt bezocht (Helicopter). Duidelijker progressieve invloeden (Yes) detecteren we in de sublieme opbouw van Bees and Wasps, de zinderende finale van Removal of the Identity Chip, en de harmony vocals en Steve Howe-gitaar in Fictions.
Program Kid (een reminiscentie naar Porcupine Tree’s A Smart Kid) en de prog extravaganza van One of Your Kind bewijzen dat deze band het talent heeft om op enkele vierkanten centimeters een amalgaam van ideeën in een symbiotische relatie onder te brengen. Dat dit alles ijzersterk en homogeen klinkt, mag een klein wonder heten.
Het nummer waarvoor we helemaal plat gaan, is het epische Walkabout. Na een pastorale intro ontwikkelt zich een mirakel voor onze oren. Een winterse stemming met heuse sleebellen, percussie en plechtstatige zang transcendeert de luisteraar naar een hoger liggend niveau waar een mystieke ervaring mogelijk wordt.
Verschenen op Johannes Luley’s label My Sonic Temple, zorgde de man op ‘Perfect Beings’ voor een gloedvolle productie. Luley moet aan de Grand Canyon gedacht hebben toen hij alles in reliëf goot. Het geluidsbeeld is dynamisch en ‘stunning’, zoals de Amerikanen zeggen. Perfect Beings? Nomen est omen. Perfect record.