Pet Shop Boys - Electric

X2 Records

Na 'Elysium' leek er niet veel meer te rapen voor Pet Shop Boysfans, maar nu geven ze iedereen lik op stuk met deze aardige comeback. Producer van dienst is Stuart Price, die eerder ook Madonna al eens reanimeerde.

Na een epische intro doet Axis Kraftwerk herleven met erg statische retrosynths, weliswaar in een nieuw jasje, waarmee de wall of sound vrij hoog wordt opgetrokken. Dan is Bolshy veel kinetischer. De robotstem wordt ingeruild voor die van een dynamische mens en de drumcomputer knettert lekker fris. Grammy's zullen er niet mee gewonnen worden, fijne eurotrash is het dan weer wel.

De kloeke nummers duiken amper onder de vijf minuten en dat is soms te lang. Je kan Tennant en Lowe zeker niet betrappen op het aanwenden van de allernieuwste producetechnieken of samplepakketten. Authenticiteit heeft tenslotte ook zo zijn charme. Er zitten dus zeker leuke nummers tussen, maar evengoed schepsels waarvoor geen enkel excuus telt. Love Is A Bourgeois Construct bijvoorbeeld, dat enkel kan dienen voor een scififilm over de Franse revolutie. Of iets dergelijks.

Hoogtepunt Fluorescent lijkt wel weer vol in de roos te zijn. Met een heerlijk fluctuerend melodielijntje op de dool en golvende opwellingen van forse synths. Jammer is dan weer de zware zangstem, die hiervan een zwaar te slikken boterham maakt. Inside A Dream probeert te volgen, maar verliest af en toe de weg door te veel glitter op het verder vrij nonchalante arrangement gestrooid te krijgen.

Waar het in The Last To Die verder afglijdt maar toch aanvaardbaar blijft, bevestigt Shouting In The Evening de kunde weer voluit. Een bulderende opbouw van lompe beats, die nog best ok is, wordt met een schichtige vocal ontsierd, maar niet tenietgedaan.

Thursday zakt wel door het ijs. Daar kan het Britse accent van Example niets aan verhelpen. Ook het trance-achtige Vocal doet de plaat op een valse noot eindigen. Springerig voor op festivals, iets minder aangenaam als je weet dat twee mannen van net geen zestig daarvoor verantwoordelijk zijn. With all due respect, maar de geloofwaardigheid is ver te zoeken.

Dit album is niet top, maar vooral ook geen flop. Je merkt dat er bagage van enkele decennia wordt meegezeuld, maar het is fijn om zien dat ze die toch af en toe op de andere schouder kunnen smijten om zo opnieuw fris uit de hoek te komen.