Pete Greenwood - Sirens
Heavenly Recording
In deze blog- en YouTube-tijden is het niet meer zo moeilijk om op eigen houtje een paar gratis staaltjes te bekomen van Pete Greenwoods muziek en daar zelf uw oordeel over te vellen, maar voor de luiaards, zoekmachine-analfabeten en besluitelozen (kortom, driekwart van de muziekliefhebbers) vatten wij hier een muzikale omschrijving en ons waardeoordeel samen. Pete Greenwood is een erg aardig fingerpicker, met een stijl die varieert tussen Mississippi John Hurt en Paul Simon. De productie van deze cd is erg helder en gearticuleerd, waardoor wij even denken aan Nick Drake's fantastische albums. Ook muzikaal zit alles snor; het elektrische Bats over Barstow niet te na gesproken doen de subtiele orgelriedeltjes, ijle cello en omfloerste drums ons denken aan Leonard Cohens eerste platen. Je hoort vooral die akoestische gitaar, maar er zit meer achter. Bats over Barstow associëren we dan weer met de laatste platen van Steve Earle. Iets van country, maar niet helemaal. Qua songschrijven is Greenwood helaas geen Nick Drake of Leonard Cohen - wie is dat wel? - want van het tekstuele gebeuren op de plaat blijft ons eigenlijk niks bij. Zonder hoesje zouden wij nooit titels op de songs kunnen kleven. Zo erg is dat nu ook weer niet, het bespaart ons geforceerde meezingrefreintjes en al te dwaze originele vondsten. Nee, geen liflafjes of opvallerij op 'Sirens', ook geen zoektocht naar potentiële hits. Zingen en spelen. Zingen kan Greenwood, dat is zeker. Denk aan Ben Weaver zonder stuk in de kraag. Of zoiets. Ook hier geen excessen, geen getier en gebulder, geen overdreven sentiment, eerder de Britse beschaafdheid van bijvoorbeeld Richard Thompsons folk-oeuvre. Terloops een tip: als u een van bovenstaande referenties nog niet kent, wacht dan nog even met de aanschaf van Greenwoods plaat en zoek eerst hùn platen op. De meeste van deze wereldwonderen zijn afgeprijsd. We leven in cynische tijden. Pete Greenwood dus. Met dit debuut maakt hij zeker indruk als gitarist en zanger en ook de producer en extra muzikanten mogen zeker blijven. Zij zouden voor ons het telefoonboek van Londen op zang en muziek mogen zetten. Maar 'Sirens' is, door het gebrek aan echt beklijvend songmateriaal, vooral geschikt als achtergrondmuziek voor lange autoritten. Dat de CD al na een half uur rond is, mag geen bezwaar heten; het duurt een toer of vier eer u beseft dat u een van de songs al eerder gehoord hebt. Als Pete Greenwood er in slaagt een paar écht pakkende songs te schrijven die in het geheugen en aan de ribben blijven plakken, worden wij definitief fan.
