Pete International Airport - Safer With The Wolves ...
A Records
Namedropping. Peter Holström van de Dandy Warhols vond zo’n twintig jaar geleden dat zijn hoofdband wat meer psychedelisch mocht blijven en richtte met vrienden uit The Brian Jonestown Massacre en The Upsidedown Peter International Airport op: een hobbyclubje waaruit pas in 2010 effectief een debuut ontsproot. We wippen even zeven jaar verder naar een tijdstip dat het Warhols-verhaal even op een lager pitje staat en ziehier: Pete International Airport nummer twee ziet het licht.
Lange, sluikse haren, skinny jeans, een wapenrek vol Gibson gitaren … Holström lijkt nog steeds in een psychedelische sixtiesroes vol Syd Barretts, Pretty Things en Velvet Undergrounds te dolen. Gelukkig leunt hij met Pete International Airport aan bij de eenentwintigste eeuw, wat leidt tot een plaat vol instrumentale diversiteit en virtuositeit, maar ook verdacht veel elektronica, aangezien de man uit Portland ook bas en zelfs keyboards durft te bepotelen.
Wat nog opvalt? Voor een gitarist heeft hij zijn eigen instrument regelmatig sterk naar de achtergrond verdreven. In een song als After All komt scherend en gierend snaarwerk wel uit de diepte opdraven, maar voor de overige tien nummers komt het etiket “elektropop” dichter in de buurt dan dat van “rock” en gaat gitaar een onderdeel uitmaken van de totaalsfeer. En dat biedt natuurlijk veel mogelijkheden.
Zo houden Peter Holström en rechterhand Jsun Adams verdacht sterk vast aan die lome, zweverige sound die ook de Warhols kennen: traag glijdende klanklagen, ritmes die net na de tel lijken te komen waardoor alles wat ijl en dromerig wordt. Daarnaast weven de heren keer op keer een klankconstructie waarin lagen van keyboards, gitaar of zelfs viool en fluit met elkaar versmelten tot een overdonderend geheel. Koppel dat aan een ontdubbeld stemgeluid en het psychedelisch effect komt vanzelf. Maar het kan ook helemaal anders, zoals in Hurray For The People, met dancebeats en een robotstem: drammend, maar op de achtergrond toch ook weer zweverig.
Pete International Airport houdt in elk geval van grooves, wat de bron ook moge zijn. Een marcherend ritme waartegen tamtamroffels zich afzetten als basis voor een lentefrisse blik in VHS Or Beta Fish of knisperritmes, hoge samenzang en een jarentachtigsynthesizersound waar die ver weggetrokken gitaar weer voor een zachte onderlaag zorgt in Love In Reverse? Diversiteit troef. Maar dan gekoppeld aan verrassing en diepgang.
En dan komen we vanzelf uit bij de omschrijving “groeiplaat”. Want waar dit gezelschap eerst toch wat wenkbrauwen doen fronsen (Waar leidt dit heen? En hoe krijg je hier in godsnaam grip op?), stijgt keer na keer het potentieel en de overredingskracht van deze muziek. Zonder ooit in superlatieven te geraken dan, want dat is niet de ambitie. Sfeer primeert, al dan niet geholpen met enkele sfeerbevorderende middelen.