Pete Molinari - A Train Bound For Glory

Clarksville

Pete Molinari neemt je mee op een nostalgische trip naar de sixties. De brave man maakt singer-songwriterliedjes die niet hadden misstaan op de eerste twee lp's van de Beatles. Een scheutje Twist And Shout werd vermengd met het verzamelde werk van Woody Guthrie. Een vleugje Nashville brengt het geheel op smaak met wat country-invloed. Et voila, je hebt een kant en klaar jarenzestigproduct. Ideaal om de vetkuif bij recht te zetten!

Streetcar Named Desire is meteen Merseybeat van de bovenste plank. Na amper twee minuten kan je het refreintje vakkundig meebrullen en de jivende koppeltjes op de dansvloer zullen hier wel pap van lusten. Het jarenzestigachtergrondkoortje, de percussieve gitaar, alle elementen die je zou verwachten zijn aanwezig. Molinari klinkt bij wijlen een beetje neuzig, zonder evenwel obligaat schatplichtig te worden aan nonkel Bowb Dylan.

Stevig begonnen is al half gewonnen, maar om dan meteen gas terug te nemen is wel wat gewaagd. Op A Place I Know So Well komt het country-element van deze cd verder naar boven. Deze trage ballad met een flinke scheut lapsteel er doorheen geeft de indruk dat Willie Nelson z'n begeleidingsband aan Molinari heeft uitgeleend. Pete kon wel wat toonvaster blijven, maar och, alsof we daar in de sixties van wakker lagen.

To Be Close To (Your Heart's Desire) is misschien een nog puurdere ballad die in het verlengde ligt van Roy Orbisons werk. Twee ballads zo snel na elkaar op een plaatje is echter vaak teveel van het goede en hier beginnen we dan ook stilaan op onze horloge te kijken.

Op Willow Weep For Me is Molinari het best in zijn element, ongenegeerd Dylan achterna maar o zo meezingbaar en een meestamper van formaat. Vocaal is het nochtans niet het meest schitterende pareltje van de man: het neuzige gezang moet echt je kopje thee zijn, anders is deze cd niet aan jou besteed. En de liefde voor de idolen is nooit ver weg. A Train Bound For Glory begint zelfs met dezelfde woorden als Bobs Subterranean Homesick Blues. En dan schrik je wel even van zoveel eerbetoon.

Since You'Ve Been Gone is dan weer schatplichtig aan Aretha Franklins Natural Woman. Je merkt het: om nu nog sixtiesmuziek te brengen moet je wel héél creatief uit de hoek komen als je niet voortdurend wil  vergeleken worden met de iconen van toen. Pete Molinari heeft niet echt een eigen geluid maar voelt zich hier wel als een vis in het water. 

Voor Dylanfans, Beatlesadepten of bezoekers van de Radio Modernfeestjes is deze cd verplicht voer. Als je nostalgie naar vervlogen tijden gevoed moet worden, staat Pete Molinari klaar om die honger te stillen.