Peter Gabriel - New Blood
Real World
Getuigt het van een brede genre-overschrijdende inspiratie of is het de ultieme bekentenis van een verterende writers block? Wie zal het zeggen wanneer hij in zijn cd-lezer een alternatieve ‘Best of’ opgediend krijgt in de vorm van een zoveelste opname van dezelfde liedjes maar nu met een heus symfonisch orkest met alles erop en eraan? En dat dan precies in aanloop naar de kerst- en eindejaarskoopjes wanneer een wat softere versie van rockdeuntjes als zoete broodjes verkopen.
Is deze inleiding te streng voor het werk van een grote gentleman uit de rockindustrie? Was Peter Gabriel in de jaren ’90 niet een van de drijvende krachten achter de Amnesty International Tour voor meer mensenrechten ? Gaf hij niet aan talloze onbekende muzikanten uit verre niet westerse landen een schitterend platform voor hun werk op zijn eigen onvolprezen Real Worldlabel? Kan men die man verdenken van platte commercie-strategieën om zijn sputterende carrière een nieuwe boost – of moeten we zeggen “New Blood” – te geven?
We weten het niet omdat we zelf met al die vragen zitten. ‘New Blood’ is de titel en dat is eigenlijk wel een leugen want Gabriel schreef niet één nieuw nummer voor deze cd. Hij verving gewoon zijn gitaren en drums door een symfonisch orkest. Misschien is dit oordeel wat kort door de bocht voor een prachtig gemaakte cd, maar in feite is het wel zo. En daarmee is eigenlijk alles gezegd: niets nieuws, maar wel mooi.
Het strekt de heer Gabriel natuurlijk wel tot eer dat hij die hele symfonische massa erg oordeelkundig gebruikt. In Red Rain laat hij weliswaar het volle geweld van zo’n orkest in alle kracht los op zijn werk maar dat gebeurt toch eerder zelden. Doorgaans selecteert hij zorgvuldig de instrumenten in functie van de sfeer, die hij aan zijn nummer wil meegeven. Zo maken de cello en de fluit Mercy Street tot een nieuw hoogtepunt. Darkness klinkt bijna Bernstein-achtig en men waant zich quasi in een spooky filmvertoning. Hij speelt met crescendo’s – luister naar The Rhythm Of The Heart - en solo’s alsof hij een volleerd arrangeur van klassieke muziek is.
Bovenal beschikt Gabriel over een unieke, rijp gepatineerde stem, die elke beluistering toch tot een aangename ervaring maakt. Komt daar nog bij dat de man in de loop van zijn carrière een serieus aantal sterke melodieën, die in welke versie ook pal overeind blijven, heeft gepend. Don’t Give Up, San Jacinto of Solsbury Hill blijven met andere woorden dijken van songs, ook in (licht-)symfonische verpakking.
Was deze plaat nodig voor de geschiedenis van de rockmuziek? Het valt te vrezen van niet! Zal deze plaat een weg vinden naar de kerstgeschenken en de playlist van feel-good radio producers, waar ook ter wereld? Zeker en vast wel. Tot heil van Gabriels bankrekening en het weze hem gegund.