Peter Gabriel - Scratch My Back
EMI
Gelukkig heeft Peter Gabriel z'n vlagen van genialiteit. Anders was hij wellicht al lang in de vergetelheid geraakt. Niet alles wat hij doet is even opwindend, en dat is een eufemisme. En nu heeft Gabriel dus een coverplaat opgenomen, 'Scratch My Back'. Over coverplaten hebben we zo ook onze ongezouten mening: ze zijn nooit belangrijk of interessant, ze zijn in het beste geval leuk.
Moest Peter Gabriel een plaat opnemen met James Taylor en Sting, dan was alle slapeloosheid in de wereld opgelost. Als Sting er tenminste weer niet per se Prokofiev tussen wil mengen. Maar we dwalen af, zij het niet zo heel ver: Gabriel wordt op heel de plaat begeleid door de nodige strijkers en blazers. U kan zich dus wel inbeelden dat "Heroes voor strijkers, adagio" ons eerder geeuwerig maakt. Ook al omdat het qua songkeuze toch niet bepaald opzienbarend is.
Idem voor Street Spirit (Fade Out). Té bekend om nog iets origineels mee te doen en de definitieve versie staat al op plaat. Bovendien geraakt Gabriel gewoon niet aan de hoge noten. Meteen de stinker van de plaat. En wat kan je nu aan I Think It's Going To Rain Today toevoegen? Gabriel houdt zich zelfs aan Randy Newmans piano-arrangement. Zo kunnen wij elke week tien coverplaten maken als u wil.
Neil Young schreef Philadelphia voor de soundtrack van de gelijknamige film, en daar gaat u dus ook best op zoek naar deze song. Gabriel voegt er niks aan toe en maakt het ruim stroperig. Gabriels zang is soms erg knap, maar vaak te pathetisch. Het lijkt alsof hij zit te snotteren aan de microfoon, maar erg geloofwaardig klinkt het niet. Geef ons dan maar John Cale. En hoewel de arrangeur zich hier en daar een beetje mocht laten gaan, klinkt het toch allemaal wat te veel als filmmuziek van dertien-in-een-dozijn. Mirrorball en My Body is a Cage zijn misschien de uitzonderingen; ze zijn alleszins gevarieerder en interessanter dan de rest, en ook de relatieve toppers van de plaat.
The Boy In The Bubble valt ook in de smaak. Als intermezzo had het best op Gabriels betere platen gekund. Ook de naakte schoonheid van The Power Of The Heart is best te verdragen, al mocht er iets minder galm op de stem. De andere nummers laten ons koud noch warm. "The Book of Love is long and boring" zingt Gabriel, en met de plaat gaat het eigenlijk een beetje dezelfde richting uit. Al is dat misschien een wat gratuite binnenkopper.
Wie op zoek is naar wat Cultureel Verantwoorde achtergrondmuziek kan zich gerust deze plaat aanschaffen. U kent misschien die cd's waarop de hele back catalogue van the Beatles gearrangeerd is voor panfluit, of de hits van Simon & Garfunkel op piano worden nagespeeld. Dat soort gevoel hebben we bij deze plaat: een selectie (redelijk) goeie songs die tot een aaneensluitend geheel werden gebreid. Nooit storend, maar ook nooit essentieel, opwindend of creatief. Goed tegen slapeloosheid, dat wel.