Peter Wolf Crier - Garden Of Arms

Jagjaguwar

Ach nee, het zoveelste duo. Vast weer gitaar en drums. En zeker weer geïnspireerd door de blues. Of in elk geval met de voeten in de folk. Wel een leuke bandnaam: Peter Wolf Crier. Moeten we daar een referentie in zien naar de frontman van wat eens J. Geils Band was? Dus toch bluesy? Een heleboel vragen die je kan stellen bij ‘Garden Of Arms’, de tweede plaat van Peter Pisano en Brian Moen.

Dit is dus niet het debuut van Peter Wolf Crier. In 2010 was er al ‘Inter-Be’ waarop hun persoonlijke versie van folk wel degelijk de overhand had. En als je dan plotseling het roer omgooit, dan durf je al eens tegen andere bootjes aan te varen. Dat debuut is aan het overgrote deel der muziekliefhebbers voorbijgegaan. Of dat terecht is, doet hier niet terzake. Maar een plaat moet wel beoordeeld worden op zijn eigen waarde, niet op wat daaraan voorafgaat of nog moet komen.

Dus beluisterden wij, zij het een beetje noodgedwongen, de plaat met een open geest. Het eerste wat opvalt is dat dit geen klassieke duomuziek is. Dit zijn geen White Stripes, geen Black Box Revelation. De enige band die wel min of meer in dezelfde lijn ligt zijn The Dodos. En dan nog het meest vanwege het drumwerk van Brian Moen. Niet dat dat een doorslagje is van de percussieve acties van Logan Kroeber, maar ook Moen durft al eens van het klassieke geram afwijken. De drums krijgen daardoor met andere woorden een meer vooraanstaande plaats in de muziek.

Trouwens, net als The Dodos beperken Peter Wolf Crier zich ook niet (meer) tot gitaar en drums. Toetsen zijn behoorlijk aanwezig op deze plaat. Luister maar naar Haunt You, waarin de piano en Pisano’s huilende en snakkende stem volstaan om alle aandacht op te eisen. Ook in Having It Out zijn de toetsen –geen piano, maar een orgel – van het grootste belang voor het gevoel dat van dat nummer uitgaat.

Dat neemt niet weg dat de gitaar nog steeds een belangrijke plaats inneemt bij dit duo. In Cut A Hand is het een zeldzame, effectloze gitaar, die het voortouw neemt, maar verder worden Pisano’s gitaarkunsten vaak verdraaid en versleuteld. Beluister er openingsnummer Right Away maar op na. Of geniet van Loud Enough To Know dat gestoeld is op een sample van zo’n verkunsteld gitaarlijntje.

Helemaal melancholisch wordt het in Never Meant To Love You dat kaal begint, geleidelijk iets meer wordt aangekleed en uiteindelijk een bijzonder bevallige song blijkt te zijn. Samen met afsluiter Wheel is dit wel het meest traditionele liedje van de plaat, als je de achtergrondgeluiden (in Wheel lijkt het om spookstemmen te gaan) niet meetelt.

Misschien is dat wel een indicatie voor waar de volgende plaat heen leidt, zal er daar meer geëxperimenteerd worden met stemmen. Maar voorlopig houden wij het bij deze ‘Garden Of Arms’, die het verdient om ook door u nader beluisterd te worden. Want net als The Dodos verdienen ook Peter Wolf Crier het om uit de schaduw te komen.