Phaeleh - The Cold In You

Afterglo

Phaeleh krijgt sinds enkele straffe singles de steun van dubstepgoeroe Skream. Wie zijn wij om hem ongelijk te geven met deze langspeler vol verfijnde aftastingen van de limieten der elektronica. Langspeler is trouwens het juiste woord voor 'The Cold In You': geen enkele song duikt namelijk onder de vijf minuten. Referenties als Nosaj Thing schieten te binnen en die worden dus ook gevolgd door een goedkeurende knik.

Openen doet Phaeleh met de titeltrack. Zachte en subtiele drumtikjes loodsen de zweverige stem van Soundmouse langs fijn gemaalde ritmes. Een stem die veel indruk maakt trouwens, zeer knap. De ijzige vlakte waarover de downbeat schalt kent voorgangers als Massive Attack uit hetzelfde Bristol en dat hoor je. Jaloezie steekt zonder enige twijfel de kop op bij menig producer wanneer de gitaar en harp invallen zonder ook maar iets van het evenwicht te verstoren.

Iets wat in theorie dichter bij het genre ligt is Caustic Storm. Grommende dubstepbeats zijn de cadens voor een lied dat nooit echt op gang raakt. Dubstepmuzak, het bestaat. Aandringende hi-hats slagen er niet in de dam te breken en een breakdown van jewelste te creëren. Iets waar de tracks doorgaans mee staan of vallen in deze stroming.

Hetzelfde scenario speelt zich af bij Perilous. Enig verschil is de reggaetint door de vocal van I-mitri en de piano die werd ingewisseld voor elektronische fluitketels.

In The Twilight brengt de geslaagde gitaar uit de The Cold In You nog nadrukkelijker naar voren. Samen met erg gevoelige strijkers wordt dit een wel erg soulvolle cocktail, frappant op deze kille plaat. Een ideale soundtrack voor een "summer sundown", zoals dat dan heet.

Bij Think About It ontspint er zich een wirwar van uptempo beats, spijt betuigende vocals en een triestige piano. Een mindere track die de zon zo achter de wolken doet kruipen. From A Distance helpt dat proces nog wat vooruit, weliswaar op een iets slomere en meer melancholische manier.

Afsluiter Should Be True is dan wel weer vrij episch. Het zijn alweer de strelingen op de snaren van gitaar en strijkers die de glimlach tevoorschijn toveren. Met enkele diepe duiken op de notenbalk, waar het ritme de enige houvast blijft, toont Phaeleh geen saaie producer te willen zijn.

Dit is zeker niet de slechtste plaat ooit, maar je ziet ook duidelijk dat dit jonge dubsteptalent nog heel wat marge heeft. Toch maar eens Skream contacteren dan?