Pharmakon - Contact

Sacred Bones Records

Het was, na ‘Bestial Burden’ te hebben overleefd, met het nodige voorbehoud, maar tegelijk met enige opwinding dat we de nieuwe plaat van Pharmakon in de speler stopten. Terecht, zo bleek.

‘Contact’ heet de nieuwe plaat van Pharmakon, al rijst er enige twijfel over het feit of Margaret Chardiet dat wel echt wil, contact maken. Is dit niet eerder een kwestie van afstoting dan van aantrekking? Maar intrigerend is het uiteraard wel.

Repetitieve, industriële geluiden muteren terwijl Chardiet daarover kreunt en krijst in opener Nakedness Of Need tot er niks dan een hoog gepiep overblijft. Gepiep dat op zijn beurt evolueert terwijl je in de achtergrond de hoofdrolspeelster hoort schreeuwen. Ook in Sentient komen die hoge tonen terug, maar dan dieper in de schaduw, terwijl een soort van opbouwend, maar toch fout motorgeluid aanzwelt. Het is een terugkerend element in het werk van Chardiet, die er steeds in slaagt om het geluid dat wordt geproduceerd, geladen en dreigend te laten klinken.

Dat lijkt te veranderen met Transmission dat leunt in een wegdeinend en weer terugkomend soort van basgeluid dat dan plotseling je hoofd helemaal vult met twijfels. Alsof contact onmogelijk is. Ook de tekst is zo goed als onverstaanbaar door de overdaad aan effecten, die erop wordt gezet. Alsof communicatie een onbegonnen zaak is. Het klopt dan ook dat in wezen elke vorm van communicatie mank loopt.

In Sleepwalking Form zou je met wat goede wil zelfs iets van structuur kunnen herkennen. Structuur, die van mijlenver doet denken aan Anne Clark. Het repetitieve bonken gecombineerd met de stalen zweepslagen en Pharmakons ongewone reciteren van teksten als “Touch of the static form / Of death’s dogs / Nipping at my heels”. De dood blijft steeds in de buurt, ook op deze plaat. Is dat dan ook niet een soort van contact?

Wie bij Somatic denkt aan slaap, heeft het helemaal mis. Als er iets is, dat deze muziek niet toelaat, is het wel daarbij in slaap vallen. Geïrriteerd worden, er de muren van oplopen, gebiologeerd zijn, dat dan weer wel. Afsluiter No Natural Order lijkt een opeenstapeling van slaande kettingen en dichtgegooide, stalen traliedeuren. Chardiets venijnige parlando doet het doek letterlijk met een luide klap (twee eigenlijk) vallen over elke lichtspleet, die er toch nog zou doorkomen.

‘Contact’ is niet zo duister als ‘Bestial Burden’ was, maar laat desondanks weinig ruimte voor zon en licht. Ook dit is geen plaatje om op een warme zondagochtend bij het ontbijt te spelen. Je loopt het risico je te verslikken in je hete koffie.