Phon.o - Black Boulder

50 Weapons

Carsten Aermes, aka Phon.o, laat zich telkens graag inspireren door wat er in het elektronische muziekwereldje gaande is. Ook nu, zeven (!) jaar na zijn vorige album kijkt hij maar al te graag om zich heen. Soms hebben we wel de indruk dat hij iets te gretig bij buren als Burial en Jamie Woon gaat kijken, maar we moeten tegelijkertijd toegeven dat ‘Black Boulder’ zo knap klinkt dat dat er eigenlijk niet eens toe doet.

Dat Phon.o zich als een e-kameleon gedraagt kan je uit de optelsom van zijn drie albums afleiden. In 2001 klonk ‘Partition B’ zo minimaal dat je er haast zelf nog extra sfeergeluid moest bij denken. Een paar jaar later, in volle elektrorevivalperiode, kon je ‘Burn Down The Town’ moeilijk anders omschrijven dan een stevige motherfucker van een schijf. En nu we in postdubsteptijden verblijven lijkt Carsten ook vlot mee te wandelen in die richting.

We voelden de bui al hangen bij de eerste releases van Phon.o op het 50 Weapons label van Modeselektor. Geen gortdroge beats of afgelijnd koud minimalisme meer, maar warme klanken en vocals kwamen in de plaats. En dat trekt zich door op zijn eerste full album op het Duitse label. Luister naar Twilight en Leave A Light On en je hoort Jamie Woon. Die Maschinistin en Slavemode kunnen dan weer concurreren met Joy Orbison.

Maar toch verloochent Phon.o zijn roots niet. Zijn voorliefde voor dub komt vaak naar voren en in de meeste tracks hoor je ook de verfijnde elektro terug die wijst in de richting van zijn goede vriend en meesterproducer Apparat. Nightshifts is wat dat betreft onweerstaanbaar en ook het drum 'n bass getinte 12th voert je een paar minuten lang naar hemelse hoogtes.

Op ‘Black Boulder’ worden op die manier Berlijn en Londen netjes gecombineerd. Een prachtig plaatje voor elektronische gevoelsmensen.