Phosphorescent - Here's To Taking It Easy
Dead Oceans
Het leven van een artiest is bikkelhard. Welke optie hij ook kiest tijdens zijn muzikale loopbaan, hij zal altijd mensen teleurstellen, ook al zijn het net zij die de muziek kopen. Langs de ene kant is er de voortdurende drang om andere muzikale wegen in te slaan. Er zijn bands die dat met succes voor elkaar hebben gekregen - Radiohead bijvoorbeeld - maar meestal betekent een ander geluid ook meteen het einde van de carrière. Anderzijds kan je eeuwig dezelfde succesformule blijven herhalen, maar dan haken heel wat mensen na een tijdje af omdat ze naar iets anders op zoek zijn. Matthew Houck loopt met zijn project Phosphorescent mooi rond dat probleem heen.
Phosphorescent is al enkele jaren actief, maar begon als eenmansproject van Houck. In zijn eigen opnamekamertje bouwde hij zijn klagerige nummers laag per laag op, met muziek die zonder meer het Duyster-label verdiende. Vorig jaar kwam hij echter met 'To Willie' op de proppen, een coverplaat vol songs van Willie Nelson. Hij haalde eveneens de cowboyhoed en bijhorende laarzen van stal en bouwde vooral live stevige feestjes, die aanvoelden alsof ze in een schuur in Texas plaatsvonden.
Deze 'Here's To Taking It Easy' is een album met eigen nummers, maar de country is gebleven, al wordt dat afgewisseld met songs die toch vooral de duistere demonen van Houck oproept. Openingsnummer It's Hard To Be Humble (When You're From Alabama) geeft alvast stevig gas en roept op tot linedancen.
Toch klinkt de country van Houck nooit belegen, in tegenstelling tot wat wij ene concertganger hoorden beweren na een optreden. Nee, Houck schuurt met zijn overslaande stem eerder aan tegen mensen als Bonnie Prince Billy, die ook countryplaten op zijn palmares heeft staan, maar waar rabiate cowboyhaters niet meteen van zullen gaan lopen.
Wie 'Pride' en 'To Willie', de twee vorige albums van Phosphorescent, kent, zal hier weinig nieuws aantreffen. Het lijkt alsof Houck zijn oude persoonlijkheid niet helemaal kan loslaten, en tegelijkertijd zijn cowboy-ego een kans wil geven. Dat kan het beste van twee werelden opleveren, zoals in The Mermaid Parade, een song die op 'Pride' had kunnen staan, maar die door de slidegitaar dat westerntintje met zich meekrijgt. Ook nummers als We'll Be Here Soon balanceren op die grens. Alleen het zweverige Hey I'm Light laat de country achterwege en teert op oude formules.
Wat ons betreft, is Phosphorescent vanaf nu een vaste waarde in onze muziekcollectie. Na vijf uitstekende albums zijn we ervan overtuigd dat Matthew Houck een muzikant naar onze smaak is, of hij nu country maakt of langgerekte sadcore. Een geniaal nummer als 'Wolves' mag dan wel op dit album ontbreken, we krijgen toch nog 9 sterke nummers voor de kiezen. In deze muzikaal verzadigde tijden is zoiets verre van vanzelfsprekend.