PiL - What The World Needs Now

PIL Official Ltd

Lange tijd was het stil rond PiL. Na een rustpauze van zomaar eventjes zeventien jaar besloten John Lydon en zijn drie kompanen om de gitaren uit de takken te halen en verrasten ze vriend en vijand met een erg pittige comeback ‘This Is PiL’. Mooi twee jaar later brengt het kwartet rond de oer-Sex Pistol, professioneel punker en schenenschopper Lydon een opvolger ‘What The World Needs Now’. En we zullen het maar al meteen verklappen: wat volgens de heren de wereld momenteel nodig heeft, is “another fuck off”.

De gouden PiL-tandem bestaat uit hoekig scherende ex-Damned gitarist Lu Edmonds en de scherpe, haaks meppende ex-Slits drummer Bruce Smith. Relatieve nieuwkomer Scott Firth heeft minder wortels in het punkmilieu, maar blijkt met zijn funky, slappende basstijl een mooie opvolger voor dubgoeroe Jah Wobble of de experimentele Keith Levene. Zoals vorig jaar nog bleek uit een Europese tournee, zijn de drie heren sterk op elkaar ingespeeld, wat op deze plaat mooi tot uiting komt. Songs blijken immers mooie puzzeltjes in spaarzaamheid en melodieuze kracht, vertrekkend uit een sterke bas- of gitaarriff waarrond een heel verhaal wordt gesponnen.

En die verhalen, die uiteengezet worden door een snerende, krijsende en scanderende Lydon, gaan vele diverse richtingen uit. Frasen als “Betty Page, you can have my stage” of “We are bollocks. Everything’s bollocks” komen enkel maar tot recht uit de mond van deze in street language sprekende punker, die louter met zijn stemtimbre en intonatie weet hoe hij zijn publiek dient te entertainen.

Niet dat het mes altijd scherp hoeft te snijden. In het meer dan zes minuten durend statement C’est La Vie gaat het tempo stevig omlaag, treedt een complex hakkende, wat venijnige basriff op de voorgrond en zorgen sferisch gitaarwerk en een waveritme voor een dromerige omkadering: psychedelisch, onderhuids prikkelend. Big Blue Sky doet zowaar nog straffer in een  meer dan acht minuten uitgerekte, minimale dub met scherp drum- en baswerk en wauwelende gitaarflangers. Het nummer durft zelfs open te breken in een optimistisch, poppy refrein waarin Lydon glorieus zijn stem laat galmen.

Dat meer poppy karakter houdt echter wat gevaren in. Op die momenten verliest ‘What The World Needs Now’ een beetje punch en sterkte. Een wat vlak I’m Not Satisfied scandeert dan wel heel erg vaak algehele ontevredenheid, maar de energie om deze woorden kracht bij te zetten ontbreekt.

Laat het toch duidelijk zijn: dit is een opvallend consistente en creatieve, geïnspireerde plaat die nu al enkele klassiekers huisvest. Afsluiter Shoom mag gerust gebombardeerd worden als hét cyberpunkanthem van 2015. Het blijft duidelijk wie de plak zwaait. PiL is John Lydon en dat zal nooit anders zijn. Maar met zijn tiende album en zesendertigste bestaansjaar, blijkt PiL nog steeds springlevend.

Op 18 oktober speelt PiL in Muziekcentrum Trix.