Pink Martini - Get Happy

Heinz Records

Pink Martini was al in mei in ons land, maanden voor deze cd uitkwam, maar niet veel hanen hebben er naar gekraaid. Het kleine wereldorkest kreeg hier dan ook de voorbije twintig jaar nauwelijks een poot aan de grond, terwijl de rest van de wereld (en vooral Frankrijk) wel plat ging. ‘Get Happy’ zal daar wellicht niet veel aan veranderen.

Niet dat ‘Get Happy’ een slechte plaat zou zijn, maar we vermoeden dat hier weinig mensen gaan stormlopen voor een album met zestien – vaak stokoude –muziekjes in negen verschillende talen en een waaier aan stijlen.

Heel dit album draagt ook een anachronistisch en a-Belgisch joie-de-vivre uit. Dat begint met de cover en de rest van het artwork en wordt ook doorgetrokken in de songs. Pink Martini wil met zijn muziek vrede stichten in deze grauwe wereld.

Daarvoor verzamelde frontman Thomas Lauerdale zestien nummers van over heel de wereld. Sommige daarvan klinken heel bekend zoals Quizás, Quizás, Quizás, dat al tientallen keren gecoverd werd (bij ons vooral bekend in de versie van Cake als Perhaps, Perhaps, Perhaps). Deze versie leunt echter veel dichter aan bij het origineel van Osvaldo Farrés uit 1947.

Andere zijn ons dan totaal vreemd zoals het door Meow Meow gezongen I’m Waiting For You to Come Back dat oorspronkelijk afkomstig is uit China en 等着你回來 heette.

Vaste vocalisten China Forbes en Storm Lange krijgen nog wel meer steun en niet alleen op vocaal vlak. De stoet gastmuzikanten volledig opsommen is gewoonweg onbegonnen werk, maar Rufus Wainwright, Philippe Katerine, Ari Shapiro en de achterkleinkinderen Von Trapp zijn een paar van de meest opvallende en bekende namen.

Ondanks wat je zou kunnen verwachten is dit een heel rustige plaat, ideaal voor een zondagnamiddag of voor bij het eten in een restaurant. Enkel het Japanse ズンドコ節 (Zundoko-bushi) en het Turkse Üsküdar’ a Gider Iken klinken opzwepend. De rest moet je niet opzetten als je al een beetje moe bent. Je valt er gewoon van in slaap. Ook een manier om vrede te bewerkstelligen natuurlijk.

Muzikaal klinkt het allemaal heel erg af en in welke taal er ook gezongen wordt: de authenticiteit is heel geloofwaardig, maar het is wel duidelijk dat dit niet het gemiddelde pop- of rockalbum is, maar ja: Pink Martini is dan ook niet de gemiddelde band en heeft nog altijd de ambitie om het huisorkest van de Verenigde Naties te zijn.