Pinkunoizu - The Drop

Full Time Hobby

Achteruitkijken zonder op een muur te botsen, het blijft een kunst. Dat moeten ook de Denen van Pinkunoizu aan den lijve ondervinden. Het Duitsland van de jaren zeventig? Het Londen van de late jaren tachtig? Tarantino-achtige retro? ‘The Drop’, duidelijk het werk van een band met een grenzeloze fantasie, heeft het allemaal. Maar er wringt wat.

Is Pinkunoizu te veel bezig met sferen in plaats van met songs en melodieën? Of ligt het aan Andreas Pallisgaards weinig memorabele stem? Zeker is dat de groep geweldige sounds kan bouwen, maar dat er nog werk is aan de spanningsbogen.

Zo begint het bijna instrumentale I Said Hell You Said No als een (te) vlekkeloze, orkestrale ballad. Halverwege neemt het nummer een heel andere wending. Maar het baat niet. Technisch zit het prima ineen, maar het laat ons koud.

Met krautrock kan Pinkunoizu beter uit de voeten. Op The Great Pacific Garbage Patch is het meteen prijs.  Een sciencefiction-intro die wordt afgebroken door een Neu!-beat? Wie wordt er niet wild van? Bleef het vervolg maar niet zo gezapig voortkabbelen …

Gelukkig grijpt Pinkunoizu de herkansing op Necromancer met beide klauwen. Synths bestoken de kraut-trein langs alle kanten. Tot hij vastloopt in een ambient-moeras... en glorieus weet te ontsnappen.

Moped pakt uit met een vettere drumsound en de priemende stem van drumster Jaleh Negari. Die laatste laat haar kit voor wat ze is op The Swollen Map, een geestverruimend overgangsnummertje naar Pyromancer. De Kraftwerk-hommage begint nagenoeg perfect. Maar de zanglijnen van Pallisgaard en het abrupte einde zijn spelbrekers.

Tin Can Valley is Pinkunoizu’s versie van americana. Cowboys en indianen schieten voorbij. En de gitaristen Jeppe Brix en Pallisgaard hebben een mooi vraag- en antwoordspel in de vingers. Toch doen het stof en de hitte van de prairies ‘The Drop’ snel uitdrogen. Pinkunoizu gooit ons een karrenvracht aan stijlen toe. Weinig blijft plakken.

Alle lof voor de Denen en hun avontuurlijke aanpak. Ze hebben een potentieel dat we een van de volgende jaren misschien wel zien openspatten als een overrijpe puist. Pinkunoizu zou een opwindende band moeten zijn. En dat maakt van ‘The Drop’ een frustrerende luisterervaring.