Pissed Jeans - Hope For Men
Sub Pop Records
Alles verwoestend, een spoor van verhakkelde wrakken en verscheurde trommelvliezen nalatend, onverzettelijk en moordzuchtig: zo klinkt ‘Hope For Men’, de nieuwe plaat van Pissed Jeans. Een festijn voor wie z’n plaatjes graag retehard en onconventioneel heeft. Dit is onversneden woede op maat van de geweldenaar in uzelf. Dus let it all out en breek alstublieft eens iets af, al was het maar omdat we het zo vriendelijk vragen.
Pissed Jeans mag met hun tweede album, ‘Hope For Men’, plaats nemen in de rijke traditie van Sub Pop Records. Tussen grote namen als Nirvana, Mudhoney, The Shins en Wolf Eyes mag nu ook dit zootje ongeregeld zijn plaats zoeken, iets waar ze het volgens ons niet zo moeilijk mee zullen hebben. Pissed Jeans klinkt ondanks een ranzige sound immers best fris en vernieuwend. Zo fris zelfs dat je er kippenvel van krijgt. De dynamiek binnen de nummers zit goed, de afwisseling binnen de plaat zit goed en wij zitten, zoals het hoort, al wat ongemakkelijk op onze stoel.
Laten we bij wijze van voorbeeld beginnen met openingstrack People Person. Ondanks de titel mag dit geenszins als een menslievend nummer beschouwd worden. Bekijk het eerder als een botsing tussen de ritmesectie van (The) Melvins of Unsane en de gitaristen van Sonic Youth. Een pompende basgitaar dreunt in tegen lagen noise en onsamenhangende vocale uitingen, terwijl wij hoe langer hoe meer met stomheid geslagen worden. Tijdens Secret Admirer bijvoorbeeld, opnieuw een moordende sludgy basriff met daarover jankende, reutelende en verscheurde gitaren. Total annihilation.
Met tracks als Scrapbooking en The Jogger bewijst Pissed Jeans ook dat je de instrumenten niet moet kapot rammen om ziekelijk en wansmakelijk te klinken. In Scrapbooking – een verhaal over knipsels, foto’s en herinneringen op weemoedige piano en donkere baslijn gezet – ontpopt zanger Matt Korvette zich zelfs tot een binnensmonds lullende Henry Rollins. Minder articulatie, maar zeker evenveel speeksel dat van de micro druipt.
Dat alles maakt dat ‘Hope For Men’ niet enkel hard en ziedend klinkt, maar ook een coherent geheel is waarbinnen toch genoeg plaats is voor variatie. Het ene moment lijk je beland in een sludge-festijn terwijl je het volgende in één of andere psychedelische trip verstrikt zit. Ook de dynamiek binnen de nummers zit, zoals gezegd, zo heerlijk in elkaar dat je elke luisterbeurt weer nieuwe weerhaken en andere snedige details ontdekt. Een meer dan onderhoudend album dus, voor wie houdt van teringherrie en niet verlegen zit om een natte broek.