PJ Harvey & John Parish - A Woman A Man Walked By

Island Records

Live draagt PJ Harvey hoe langer hoe meer kleren - nog altijd niet enorm veel, maakt u zich geen zorgen -, maar op plaat lijkt zich een omgekeerde beweging voor te doen: de zangeres ontdoet zich steeds meer van alle franjes. Elk album toont ze zich soberder, naakter, intiemer. ‘A Woman A Man Walked By’ bevat geen song, geen noot, geen woord te veel.

De nieuwe PJ Harvey ruikt weer naar gebroken harten, en dat is goed zo. Laat ze haar duivels maar uitdrijven, getormenteerd is ze op haar best. ‘A Woman A Man Walked By’ is een plaat vol extremen geworden. Je vindt er zowel verstilde schoonheid als onverbloemde noise op terug. En toch passen de puzzelstukjes perfect in elkaar.

Het album gaat van start met Black Hearted Love, een typisch PJ Harvey-liedje met snikkende gitaren en een verdoemde liefdesgeschiedenis als onderwerp. Dit had evengoed op pakweg ‘Stories From The City, Stories From The Sea’ kunnen staan, maar dat maakt de song er niet minder mooi op.

Wie nu nog meer voorspelbaarheid verwacht, kent deze dame echter niet goed. Op de rest van het album walsen zij en John Parish naar alle uithoeken van de muziek, zonder ooit hun eigen geluid te verliezen.

De gehijgde meisjesnamen in Sixteen, Fifteen, Fourteen voeren ons bijvoorbeeld even terug naar Sonic Youth ten tijde van ‘Dirty’, al wijst de bezwerende, nerveuze folkgitaar eronder helemaal de andere richting uit. Afsluiter Crack In The Canvas had dan weer even goed een song van Tindersticks kunnen zijn, met het orgeltje en de zachte parlando.

Wat vooral opvalt, is hoe spaarzaam wordt omgesprongen met noten en instrumenten. In liedjes als The Soldier of Leaving California versterkt dat het gevoel van eenzaamheid enorm. Harvey maakt ook opvallend veel gebruik van haar kopstem. Dat komt vooral April ten goede. De breekbaarheid van de fragiele kopstem contrasteert mooi met de momenten in het nummer waarop ze wél voluit gaat.

En dan heb je nog de ouderwets schoppende en scheldende PJ Harvey. In Pig Will Not wordt wat afgeblaft en gegromd. Het nummer had zo van een Riotgrrlgroep uit de late jaren tachtig kunnen komen, ware er niet het fragiele pianootje helemaal op het einde. Het titelnummer is subtieler - muzikaal toch, want het zou een beetje voorbarig zijn om “I want your fucking ass” subtiel te noemen - met zijn vreemde ritmes en alliteraties, en nog een tikkeltje beter.

‘A Woman A Man Walked By’ is een allesbehalve vanzelfsprekende plaat. Zelfs voor PJ Harvey, wiens liedjes zich sowieso al zelden lenen tot meezingen onder de douche. Maar wie de tijd neemt om meer dan één keer te luisteren, ontdekt een plaat van een ijzingwekkende schoonheid.