Plants And Animals - La La Land

Secret City Records

Gelukkig is er internet tegenwoordig, want in een platenwinkel blijft ‘La La Land’, de nieuwe plaat van Plants And Animals, ongetwijfeld liggen. De hoes is zo spuuglelijk dat je nog liever een ommetje maakt. Maar misschien was dat net de bedoeling. Willen ze bewijzen dat schoonheid verder gaat dan de hoes van een cd. Misschien.

Inmiddels zijn we lichtelijk verslaafd aan dit plaatje, staat het op eindeloze repeat en raken we er steeds meer van in de ban. Nochtans staken er bij het zien van de titel – mooi verstopt aan de al even afzichtelijke binnenkant van het cd-doosje – visioenen de kop op van dat nummer van Green Velvet. Maar breeddenkend als we zijn staren we ons daar niet op blind, zetten we door en ontdekken op die manier dat het in dit geval om een Canadees drietal gaat, dat het doet met twee gitaren, een drumstel en drie stemmen.

Zanger-gitarist Warren C. Spicer voorziet de eigenzinnige muziek van dit trio van guitige titels als Tom Cruz en Future From The 80s en bijhorende teksten (“I’m dying to be friends”). De muziek kan je vergelijken met een geslaagde striptease. De jongedame in kwestie – ongetwijfeld weten ook vrouwen dit wel te smaken – onthult laag per laag haar lichaam en bouwt op die manier op naar een bijna onhoudbare spanning. Bij elke luisterbeurt valt er weer een laagje weg, komt de blanke pit van deze harde noot iets meer in beeld.

Er zijn nummers die al meteen een volledige dij blootleggen. Nummers als The Mama Papa die je onstuitbaar op de knieën dwingen en de perfecte spierstructuur van dit lichaamsdeel met open mond doen bewonderen. Maar er zit meer moois verstopt onder de struisvogelveren van deze plaat.

Af en toe doet de cd lo-fi aan, maar wij vermoeden dat daar een bewuste strategie achter steekt. De samenzang is daarvoor immers te uitgekiend, te geslaagd. Verwacht weliswaar geen duizelingwekkende harmonieën. Plants And Animals heeft daarvoor niet de geschikte vocalisten. Hun stemmen hebben meer weg van iemand als Sam Windett van Archie Bronson Outfit: rauw, maar toch ook gevoelig.

Jeans Jeans Jeans is uiteindelijk de perfecte apotheose van deze verleidelijke dans. De gitaren staan inmiddels roodgloeiend, de drums roffelen vervaarlijk, de spanning wordt haast ondraaglijk. Van de jeans uit de titel is nog slechts weinig te bespeuren. Gitaren worden afgeranseld, gepijnigd, verscheurd. Veel woorden zijn hier niet meer voor nodig. De dans nadert zijn einde, de striptease wordt stilaan afgerond. Er is dat hoogtepunt, maar ook het besef dat het hierna gedaan is. De eeuwige tweestrijd eindigt onbeslecht. Want dat cruciale, laatste stukje vlees blijft immers bedekt. Op zijn minst tot de volgende luisterbeurt.

Plants And Animals heeft met ‘La La Land’ een typische groeiplaat gemaakt, zo eentje waar je niet genoeg van kan krijgen, eens je de eerste – aantal zelf in te vullen – luisterbeurten hebt doorworsteld. Dan mag je van ons zonder enig probleem je muziek inpakken in lelijke doosjes.