P.O.D. - When Angels & Serpents Dance
Cooking Vinyl
P.O.D. maakte grote naam tijdens de nu-metal boom van enkele jaren geleden. Samen met Linkin Park en Limp Bizkit waren ze verantwoordelijk voor een aanziekelijke verjonging binnen metal-land. Door het integreren van melodieuze passages en op rap geënte grooves waren alle groepen vaak schatplichtig aan Suicidal Tendencies en/of Infectious Grooves. Samen met de Female Fronted Gothic-bands zorgde deze toegankelijke metal er ook voor dat metal niet voornamelijk een mannen-aangelegenheid bleef.
Het grote Europese succes moest voor het gros van de voornamelijk Amerikaanse nu-metal bands uitblijven. Dat we vaak bitter weinig van deze acts live konden zien zal daar misschien ook wel voor iets tussen hebben gezeten. Nochtans bereikten P.O.D.'s Alive en Youth of a Nation ook onze oren. Maar is de zes voorbije jaren bleven de hits uit en rommelde het tussen de band en platenfirma Atlantic. Gitarist Marcos verliet even de band om later toch terug te keren. Maar nu P.O.D. terug onderdak vond bij INO Records en de nieuwe plaat zelfs op één stond in de Itunes charts staat P.O.D. er weer als nooit tevoren.
Opener Addicted was meteen ook de eerste single van 'When Angels and Serpents Dance', hun zevende studio-album. De klassieke nu-metal elementen zijn hier weer volop aanwezig. De groove is geënt op een oereenvoudige gitaarriff, terwijl het refrein volmaakt meebrulbaar is vanaf de eerste luisterbeurt. Addicted is meteen een van de hardste nummers op de cd. De melodieuze songs maken toch het leeuwendeel uit van deze plaat.
Het bloedmooie It Can't Rain Every Day is een bluesy ballad. De gitaarriffs van Marcos Curiel zijn allesbehalve memorabel te noemen, maar de song staat er wel, ondanks de belabberde gitaarsound. Een van de hoogtepunten is de samenwerking met niemand minder dan Mike Muir van Suicidal Tendencies. Het nummer Kaliforn-Eye-A begint als een groovy-melodieuze metal-rap die halverwege echter de waanzin van Psycho Miko over zich heen krijgt. Voer voor mosh-pits!
Als je dan denkt dat je het gehad hebt krijg je zelfs Page Hamilton van Helmet nog over je heen in God Forbid. Het verschil in gitaarwerk is aanzienlijk, je vraagt je zelfs af of je nog steeds naar P.O.D. aan het luisteren bent. De Marley-zusjes mochten hun opwachting maken in I'll Be Ready. Dat dit zelfs geen rocksong meer is neem je er graag bij. De reggae-feel van dit nummer zou niet misstaan in eender welke coffee-shop.
P.O.D. heeft een zeer verscheiden plaatje afgeleverd. Nu-metal bands die zich op een dergelijke manier weten te vernieuwen zullen niet gauw vervelen. Of het grote succes in Europa met deze cd eindelijk zal komen valt nog te bezien.