Polar Bear - Same As You

Leaf

De Britse band Polar Bear leidt een nomadisch bestaan. Het is echt nergens te koud of te heet. Voor ‘Same As You’ – bestemming nummer zes – draaide de kompasnaald van gangmaker Seb Rochford weer alle kanten op. De plaat dropt ons in een onaards landschap, dat eerst vreemd is, en daarna verslavend wordt.

Een zweverig stuk spoken word verwelkomt ons: een man die de titel Life, Love And Light herhaalt. Het sfeertje dat erbij hoort komt rechtstreeks van Let’s Go Crazy van Prince. Maar zot doen, is Polar Bear duidelijk niet van plan. Want We Feel The Echos, dat volgt, spreidt zijn ambientjazz over tien minuten. Krekels bij valavond. Dat gevoel krijg je erbij.

Laat je dus niets wijsmaken door de band zelf: ‘Same As You’ is best onherbergzaam. Vooral in het volledige eerste kwartier van de plaat, aan het dronebegin van Of Hi Lands en in de mystieke openingsminuten van Unrelenting Unconditional, dat op zijn eentje een plaatkant vult. Abstracte dingen zijn nooit gemakkelijk.

Waarom voelen we ons dan toch thuis in de wereld van ‘Same As You’. Door volharding, denken we. Niet zozeer die van ons, wel die van de band. Rochford vatte het album op als één stuk. Hij selecteerde er een consistent, traag tempo bij. En maakte er een ode aan “nature and humanity” van. Vroeg of laat geeft de luisteraar zich over, lijkt de redenering.

En dat doen we. Niet plots, maar langzaamaan. The First Steps verleidt met zijn subtiele percussie, die iets wegheeft van wat Tortoise met twee drummers neerzet. En Don’t Let The Feeling Go is afrofunk met een speerpuntje zang. Het is een pak toegankelijker dan We Feel The Echos en zorgt toch niet voor een onverteerbare stijlbreuk. Moet je kunnen.

Ritme is koning bij Polar Bear, en dat is op ‘Same As You’ niet anders. Tegelijk slaat Rochford elke zweem van voorspelbaardheid buiten beeld. Hij is dan ook geen rechtdoorzeedrummer, maar kapt elke maat op in minuscule stukjes en biedt daarmee weerwerk tegen de striemende saxen van Pete Wareham en Mark Lockheart. Maar in de pezige contrabas van Tom Herbert vindt hij dan weer een bondgenoot.

Het resultaat is niet minder dan voedsel voor de ziel. Een album dat je slimmer lijkt te maken, telkens wanneer je het oplegt. Of heet zoiets verslaving?