Polarkreis 18 - The Colour of Snow

Universal Music Group

Een meezinger met stadionallures, een aan de perfectie grenzend voetbalanthem. Dit is hoe de doorbraakhit Allein Allein van Polarkreis 18 regelmatig omschreven wordt. Wij herinneren ons eerder de massale, inhoudsloze verkrachting van een 'anthem' als Seven Nation Army. Niet iets om vrolijk van te worden, inderdaad.

Tijdens massamanifestaties blijft er meestal weinig over van het origineel van The White Stripes. Meer bepaald: één meebrulbare baslijn in een trieste dance mix. Alle scherpe kantjes worden weggemoffeld. Iedereen blij, iedereen tevreden.

Aanvaard worden door de grootste gemene deler is wat Polarkreis 18 expliciet voor ogen had bij het opnemen van 'The Colour of Snow'. De groep ging bewust voor een populair geluid. In Duitsland resulteert dat nu in volle zalen met mensen van alle leeftijden. De rest van Europa lijkt stilaan te volgen.

Het vorige album 'Polarkreis 18' bevatte nog echte "love-it-or-hate-it"-tracks. Wij waren onder de indruk van de complexe ritmes en de energieke zang op Look en Ursa Major, maar op internetfora werden juist die nummers er vaak als complete missers uitgepikt.

Op 'The Colour of Snow' is alles mooi, maar ook niet meer dan dat. De hoge stem van zanger Felix Räuber is mooi, de orchestrale muziek is mooi, de elektronische deuntjes zijn mooi. Soms zelfs zo mooi dat wij er best van kunnen genieten. Vooral Untitled Picture is een bekoorlijk pianointermezzo en ook 130/70 zet ons gemakkelijk in wegdroommodus.

 In de rest van de nummers viert vooral de bombast hoogtij. Die bui voelden we hangen, omdat de jongens van Polarkreis 18 in interviews verkondigen dat ze zowel Muse als Richard Wagner tot hun inspiratiebronnen rekenen. De gezwollen arrangementen van Sven Helbig, de dramatische stem van Räuber en de vaak pathetische teksten vormen een combinatie die op de rand van de slechte smaak balanceert.

Zijn wij geneigd om ons bij de groeiende club enthousiastelingen aan te sluiten? Nou nee. Voor leuke electropop hebben wij Hot Chip, voor weidse, atmosferische muziek Sigur Rós. Polarkreis 18 voegt weinig toe en dat is jammer. Of ze daarvan wakker liggen wanneer ze hun eerste stadion vullen? Wij vermoeden van niet.