Porcelain Raft - Permanent Signal
Secretly Canadian
Timing is ook een vak. Mauro Remiddi alias Porcelain Raft bracht aan het eind van de zomer zijn tweede album uit, maar die plaat bleef tot even geleden ergens onderop een stapeltje liggen. Geen doodzonde, zo blijkt nu, want 'Permanent Signal' ontvouwt zich als bovengemiddeld geschikt om donkere en verregende herfstdagen mee te slijten. Een album, zogezegd, om voor thuis te blijven.
Dit is een verhaal over ontheemding en blokkade. Remiddi is een Italiaan (bouwjaar 1972) die opgroeide in Londen en inmiddels ruim tweeënhalf jaar in New York vertoeft. Daar begon hij onder de naam Porcelain Rafft muziek uit te brengen. Op basis van zijn debuutplaat volgde een acht maanden lange tournee als voorprogramma van onder meer Youth Lagoon en M83. Die tijd was, naar nu blijkt, slopend, maar ook vruchtbaar. 'Permanent Signal' is een mozaïek van denkbeeldige telefoongesprekken met niet-meer-zo-naasten, en daarmee een weerslag van de hectische en eenzame periode die Remiddi onderweg doorging.
Het verhaal achter de plaat klinkt even melancholisch als de muziek zelf. Remiddi deed na terugkomst alle voor 'Strange Weekend' gebruikte apparatuur de deur uit en begon in zijn studio met een schone lei te werken aan de opvolger. Daarbij werd hij geholpen door een waar indiekeurkorps, bestaande uit Jonny Rogoff (Yuck), Darby Cicci (The Antlers) en Gaspar Claus (Sufjan Stevens, The National). De nieuwe plaat klinkt door de gedoseerde inbreng van trompet en cello een stuk organischer en sprankelender dan haar meer elektronisch geënte voorganger.
Het slepende Think Of The Ocean is een mooi en stemmig, zij het toch ook wat merkwaardig en weinig representatief openingsnummer. Het schurkt muzikaal gezien namelijk het meest aan tegen de etherische slaapkamerpop van Porcelain Raft's debuut, maar zet tekstueel wel direct de toon voor dat wat komen gaat: “If I think about it / Just don't get me started / The way you begin it / Decides the way that you own it.”
Die introversie komt niet in elk nummer tot uiting. De sterkste momenten van het album kenmerken zich juist door een grote zelfverzekerdheid in arrangement en productie. Zoals tijdens het zwoele trompetspel in het sfeervolle I Lost Connection, een pianoballad met hitpotentie, of het grootse refrein van het dromerige Night Birds, waarin Remiddi zijn markante tenorstem eens goed laat gelden. Het doet bij tijd en wijlen denken aan Mercury Rev, wier frontman Jonathan Donahue ook dikwijls de hogere registers bespeelt.
Wat Porcelain Raft daarnaast gemakkelijk laat indelen in het dreampopgenre, is de filmische kwaliteit die van 'Permanent Signal' uitgaat – nog versterkt door het toevoegen van drie instrumentale intermezzi. Het album is niet alleen goed geproduceerd, maar bovenal geweldig “geconstrueerd”: Remiddi weet precies wanneer hij iets moet doen of laten. 'Permanent Signal' is daardoor een afwisselend album dat, wanneer het luisteraars eenmaal te pakken heeft, lange tijd zal blijven boeien. Stemmige indiepop van de bovenste plank - voor bij de thee en peperkoek.