Portico Quartet - Art In The Age Of Automation
Gondwana Records
Met 'Art In The Age Of Automation' levert het Britse Portico Quartet een bewijs van bestaan.
Portico Quartet is zo'n groep die door de jaren heen altijd een eigen koers gevaren heeft. Het vorige album 'Living Fields' verscheen nog onder de noemer Portico. In de nasleep van die tournee had de groep te maken met enkele wijzigingen: bassist Milo Fitzpatrick bijvoorbeeld ging zijn eigen weg. En ook eerder had de groep te maken met personeelsissues. Maar kijk, Portico Quartet bestaat nog steeds en staat - zo bewees ook het optreden op Jazz Middelheim - nog steeds garant voor eigenzinnige, jazzy electronica.
Aan de basis van dit nieuwe album liggen opnames die tussen drummer-elektronicaspecialist Duncan Bellemy en saxofonist-multi-instrumentalist Jack Wyllie werden uitgewisseld. De hartslag van Portico Quartet bleek nog steeds aanwezig. Restte het duo enkel nog de taak om bassist Fitzpatrick en Keir Vine (toetsen en de exotisch klinkende hang) aan boord te krijgen. Als kwartet werkten ze het reeds aanwezige demomateriaal bij en zorgden zo tegelijkertijd voor nieuwe impulsen.
De specifieke sound hebben ze te danken aan de hang, een percussie-instrument dat een heel eigen geluid maakt. Daarrond weeft de groep een geheel waarin bas, drums en toetsen prominent aanwezig zijn. Dat mengsel wordt op zijn beurt nog eens verrijkt met jazzy saxofoon en elektronica. Daarmee zetten ze een heel eigen mix op poten.
Toch valt ook te zeggen dat het viertal soms behoorlijk ver gaat in de betrachting om loops en effecten in de groepssound te integreren. In die mate zelfs dat die effecten het overwicht krijgen, eerder dan de klassieke sound met verkennende, experimenterende jazz als beginsel.
Jazz, ambient, minimalisme,... het zit er allemaal in. Toch voelt het soms net iets te steriel en afstandelijk aan. Misschien omdat de focus op techniek wordt gelegd, eerder dan op oprechte, doorleefde emotie. Af en toe slaagt de groep erin de luisteraar helemaal mee te nemen in het verhaal, zoals in de schitterende single A Luminous Beam of de titeltrack, waarin de exotische sound van de hang ten volle benut wordt.
Desalniettemin valt bij herhaalde luisterbeurten de eendimensionaliteit op, waardoor je de indruk hebt dat de muziek een format is, een trucje. De groep wekt soms filmische sferen op die de verbeelding op hol doen slaan en vaak hoor je een zekere melancholische tragiek, die nog eens aangedikt wordt door (soms erg stroperige) strijkers. Daarmee lijken ze te mikken op de fanbase van Radiohead (het mysterieuze in Objects To Place In A Tomb) en Cinematic Orchestra.
Als geheel is dit een leuke plaat, die helaas niet blijft boeien. Er zijn knappe passages (het repetitieve in Rushing doet aan Steve Reich denken), maar die worden dan tenietgedaan door de complexe structuren en de lengte van de tracks. Onze favoriet Lines Glow is bijvoorbeeld erg kort en krachtig. Nochtans begon het album goed met korte, straffe tracks als Endless. Maar die gebaldheid en beknoptheid houdt de groep helaas niet aan.