Portugal.The Man - In The Mountain In The Cloud

Atlantic Records

Het moet niet altijd moeilijkdoenerij zijn. Een eenvoudige drieminutenpopsong kan al voldoende zijn om je stemming in positieve zin te doen keren. Portugal.The Man heeft al meermaals bewezen dat ze de kunst in de vingers hebben om dat soort liedjes te schrijven. Hun overstap naar major Atlantic en hun zesde plaat ‘In The Mountin In The Cloud’ heeft daar niks aan veranderd.

Nochtans heeft het even geduurd voor het doordrong dat er op deze plaat wel degelijk pareltjes staan. Voorganger 'American Ghetto' is op het eerste gezicht weerbarstiger, maar drong desondanks sneller door tot ons muzikale hart. Nu betrappen we onszelf erop de liedjes van ‘In The Mountain In The Cloud’ luidkeels te zingen terwijl we ons ochtendwasje doen. Zelfs tijdens het tanden poetsen kunnen we de neiging om te zingen moeilijk onderdrukken, hetgeen steevast in rotzooi eindigt.

 

Vooral het openingsviertal is bijzonder aanstekelijke pop, waarbij we het gevoel krijgen afwisselend The Beatles, The Shins en ook nog een stukje Of Montreal - toch niet de minste bands als referenties - te horen passeren.

Dat begint al met opener So American: vanaf het subtiele toetsenriedeltje waarmee het nummer opent tot de handklapjes tijdens het steeds terugkerende “There’s a madness in us all”. Let ook op de strijkers, die geleidelijk worden toegevoegd aan het nummer: de cello’s in het refrein en de violen even verderop. Dit nummer is angstvallig perfect en het mag dan enige tijd vragen om zijn impact te laten gelden, het blijft dan wel lang hangen.

En dat gaat zo voort. Floating (Time Isn’t Working My Side) en Got It All (This Can’t Be Living Now) hebben diezelfde hang naar perfectie, maar vooral Senseless heeft een refrein dat met superlijm tussen je oren wordt bevestigd. Nochtans ontbreken hier de toeters en bellen van het openingsnummer, en zijn er enkel die overstuurde gitaar - heerlijke solo naar het einde toe - en John Baldwin Gourleys typerende hoge stem om je over de streep te trekken. Alleen al die eerste vier liedjes zijn de aanschaf van dit album waard.

Want, hoewel ook Head Is A Flame (Cool With It) de juiste snaren raakt en Once Was One - waarin gas wordt teruggenomen - ook een mooi nummer is, halen ze niet het niveau van het openingsviertal.

Afsluiter Sleep Forever heeft dan weer wel die toets toverpoeder toegediend gekregen. Het onderwerp lijkt op het eerste gezicht misschien luguber, maar het gaat eerder over berusting en hoop. Of zoals de laatste strofe klinkt: “But we do what we can / Don’t need no preacher / To make us believe / That everything’s perfectly / Fucked up like me”. Misschien kunnen we niet veel veranderen aan deze wereld, maar we willen wel proberen. De muziek is even hoopvol en dit nummer rondt de plaat dan ook op mooie wijze af.

Portugal. The Man bleef trouw aan zichzelf en heeft duidelijk geen toegevingen gedaan bij hun overstap naar een major label. Wie deze plaat de kans geeft, zal worden beloond voor zijn inspanning (en daar allerminst spijt van hebben).

Portugal.The Man speelt op 22 november op het Autumn Falls festival.