Postiljonen - Skyer
Best Fit Recordings
Zweden, het land dat ons sinds het verscheiden van ABBA onder meer Roxette, Dr. Albarn en Aqua bracht, is goed op weg om z’n schuld tegenover de mensheid in versneld tempo af te lossen. ‘Skyer’ van Postiljonen is alweer een reuzenstap in de richting van existentiële vergeving, ook al is ‘Skyer’ veel meer in de 20ste dan 21ste eeuw geworteld.
De plaat begint met een een sfeervolle Plastic Soul intro die zo - inclusief de easy- listening trompetsolo – op een ‘Café del Mar’ verzamelaar had gekund. Datzelfde ‘de-zon-gaat-onder-en-ik-word-een-beetje-lichtjes-in-m’n-hoofd’ sfeertje ademt ook Help, met z’n zacht ploffende jaren ’80 drums (de oudsten onder u hoorden ze zelfs op België van Het Goede Doel’), gedempte vocals en bijna obligate saxofoon. Maar wel mooi.
The Pet Shop Boys. Daar moeten we vanaf We Raise Our Hearts bij vrijwel élk nummer op Skyer aan denken. De teksten, de productie, de ge-mufflede vocals, de synth-solo’s, de ironisch-melancholische tone-of-voice uit alles hier lijkt een bijna idolate bewondering voor Neil Tennant en Chris Lowe.
Wat Postiljonen voor hebben op Pet Shop Boys is de stem van (de Noorse) Mia Boe. Een enkel moment schurkt ze vervaarlijk dicht tegen Lana Del Rey aan maar over het algemeen is het de combinatie van Boe’s droef-te-moede stemgeluid en de eighties merry-go-round klanken die van ‘Skyer’ zo’n mooie plaat maken.
Met All That We Had Is Lost (mooie songtitel, die ons onwillekeurig aan Things We Lost In The Fire van Low doet denken) als ultieme showcase: eigenlijk een cover van Whitney Houston’s How Will I Know, gedrenkt in de geconcentreerde melancholie van MGMT. In Rivers dwaalt de zangeres langs verlaten oevers, met een majorette-tromgeroffel op de achtergrond. “We are what we are. Hopelessly in love”, zingt ze. grote poëzie is het niet, maar wel efficiënt.
‘Skyer’ is een onverholen eerbetoon aan de jaren ’80, Miami Vice, Whitney Houston, tot Cocteau Twins en zelfs – een vleugje – Stock, Aitkin & Waterman. Onschuld regeerde, ultra-violence druppelde nog niet dagelijks in onze ogen via tv-en bioskoopschermen (de casualties in Miami Vice zagen er nauwelijks afschrikwekkender uit dan die in The A-Team).
Wie valt voor de eighties-infused romantiek van pakweg Air of Beach House, zal z’n hart ophalen aan dit plaatje vol kleine maar niettemin glanzende poppareltjes.