Praga Khan - Soulsplitter

Sonic Angel

Wellicht had Maurice Engelen zich de start van 2013 iets anders voorgesteld. De vijfentwintigste verjaardag van de band dreigde overschaduwd te worden door op de tenen getrapte ex-zangers en -producer in Humo. Daarna krijgt Engelen ook nog een aantal artiesten van zijn eigen Sonic Angel-label op zijn dak. Aan de hoes van ‘Soulsplitter’ te zien verwacht hij nochtans een hoop zonneschijn, maar of die echt van het nieuwe album zal komen is nog maar de vraag.

Praga Khan is een groep die nog steeds wil innoveren. Ooit, vooral ten tijde van de newbeat- en ravescene eind jaren tachtig en begin negentig, deden ze dat ook effectief. Zowel muzikaal als op het podium was het een band die opviel. Maar die status vijfentwintig jaar volhouden, het is er maar weinigen gegeven. Met ‘Soulsplitter’ voegen Engelen en co niets essentieels toe aan hun discografie.

Het is ook een opvallend rustiger album geworden. Op enkele nummers na wordt er een pak minder geblaft en gegromd. Dat lijkt na al die jaren ook niet zo onlogisch. Opener You Lift Me Higher zorgt alvast voor een vriendelijke verwelkoming. Het daaropvolgende We Follow The Sun zit volledig in de traditie van nummers als Power Of The Flower en Breakfast In Vegas, maar een grote hit zien we er niet meteen in. Daarvoor mist het een stevig refrein. Leuke dancepop, maar niets wereldschokkends.

Ook andere four-to-the-floor-tracks tarten onze verbeelding maar matig. De groteske beats en bleeps in Jennifer doen ons aan een flauw afkooksel van old school Underworld denken en Liquid Lightning lijkt hetzelfde te doen met de ingrediënten van Chemical Brothers. Een band, nota bene, die Engelen zelf in Belpop beschuldigt van plagiaat.

Daarnaast is er nog voldoende ruimte voor ballads. De melige titeltrack krijgt er nog een beat onder gemonteerd, maar dat kan niet voorkomen dat we stuiptrekkingen krijgen van zoveel pathetiek. Als Engelen “I hate myself, and the emptiness is killing me inside.”, zingt in The Sinner gaan we het zelfs bijna geloven.

The Girl With The Crystal Hair en Lady Strange komen dan weer zo uit een newagecatalogus en ook het oosters tintje in het in bhangra gedoopte Lemon Drops And Pixie Dreams komt vooral knullig over.

Wat vernieuwingen betreft blijven we dus nog steeds op onze honger zitten. Praga klinkt nog steeds als tien jaar geleden, maar spijtig genoeg niet zo revolutionair als vijfentwintig jaar terug.