Pram - The Moving Frontier
Domino
Iedereen verdient het voordeel van de twijfel. Het is eenvoudiger om een cd tot op de grond af te kraken dan er het streepje zonneschijn op te gaan zoeken. Maar de muzikanten die eraan hebben gewerkt, hebben er hun energie, misschien zelfs hun dromen in gestopt. Dat verdient op zijn minst enkele luisterbeurten, hoe moeilijk dat ook moge zijn.
Het lijkt moeilijk te geloven, maar Pram maakt al platen sinds 1990. Dan moet er toch een zekere markt voor dergelijke muziek, hoe moeilijk ook, bestaan. Pram betekent kinderwagen en dat is precies wat de groep rond zangeres/tekstschrijver Rosie Cuckston, multi-instrumentalist Matt Eaton, basspeler Sam Owen en toetsenist/sample-kunstenaar Max Simpson beoogt: muziek aanpakken met kinderlijke onschuld. Met ‘The Moving Frontier’ zijn ze toch al aan hun negende werkstuk toe. Negen albums vol onwezenlijke, jazzy (luister naar de blazers in Blind Tiger) filmmuziek.
Dat kinderen niet altijd even vriendelijk zijn voor elkaar, is algemeen bekend. Ook Pram laat dat doorschijnen in zijn muziek. Iedereen heeft zo zijn eigen nachtmerries. En kinderen weten dat vaak tot op het bot uit te buiten. Persoonlijk zijn wij niet gek van de tandarts. Vooral aan dat instrumentje om tandsteen te verwijderen hebben wij geen goede herinneringen. Indien u daar zelf ook niet gek op bent, moet u toch eens naar het einde van Beluga luisteren. Wij durven zweren dat ze opnames hebben gemaakt tijdens hun laatste bezoek bij de tandarts. Dit alles gewoon maar om te zeggen dat de gekste geluiden op dit schijfje worden gebruikt.
Opener The Empty Quarter heeft inderdaad iets filmisch. De beelden die echter worden opgeroepen, zijn er geen van plezier of vreugde. Er gaat steeds een zekere dreiging uit van de muziek, dreiging waar weinig valt tegen te beginnen, die je hoe dan ook klein zal krijgen. Probleem is dat dit niet eeuwig kan blijven duren. Halverwege de plaat heb je wel genoeg van de zwartgalligheid die van Pram uitgaat en gaat de hand onvermijdelijk naar de skip-knop.
De betekenis van de teksten is vaak nog mysterieuzer. In Salva vraagt Rosie Cuckston zich af of we al dan niet bang zijn van suiker en/of zout. Nu zijn er inderdaad heel wat mensen in onze decadente, westerse wereld die een van beide smaakmakers moeten vermijden, maar om daar dan meteen een liedje met als enige tekst “Are you afraid of sugar, scared of salt?” van te gaan maken, lijkt ons net van het goede teveel, alle dichterlijke vrijheden terzijde.
Toch blijft er in elk nummer genoeg muziek zitten om de grens met het onbeluisterbare niet te overschrijden. Ooit hebben we een langspeelplaat (een dubbele zelfs) van Virgin Prunes van pure ellende moeten terugbrengen naar de winkel. Dat bleek niet nodig met dit plaatje. Maar of het vaak uit de platenkast gaat komen, durven wij te betwijfelen. Die hard-liefhebbers van experimentele en jazzy muziek zullen hier echter zeker hun gading vinden.