Prefuse 73 - Everything She Touched Turned Ampexian

Warp Records

Vijf jaar is Guillermo Scott Herren, a.k.a. Prefuse 73, op zoek geweest naar zichzelf. De verwachtingen die hij met ‘Vocal Studies + Uprock Narratives’ en ‘One Word Extinguisher’ had gecreëerd, leken immers zachtjes uit te doven in een reeks herhalingsoefeningen. Maar met zijn recente album heeft Prefuse 73 zichzelf gelukkig opnieuw uitgevonden.

Prefuse 73 is niet het enige project van de Catalaans-Iers-Cubaanse Amerikaan Herren. Tegelijk met ‘Everything She Touched Turned Ampexian’ brengt hij immers nog een andere plaat uit, als Diamond Watch Wrists, een samenwerking met Zach Hill van Hella. Die avant-garde progrockgroep onderscheidt zich van Prefuse 73 door het gebruik van zijn eigen stem en echte instrumenten.

Toch zijn de rockinvloeden ook terug te horen op ‘Everything She Touched Turned Ampexian’, zij het in beperkte mate. Het album is een mengelmoes van IDM, psychedelica en glitch hop – Herren is begonnen als Dirty South-rapproducer, en die wortels zitten diep. Machine Funk, zo benoemt hij zijn eigen stijl.

Prefuse 73 nam de plaat trouwens niet digitaal op, maar wel op analoge Ampex-band - vandaar ook de titel van het album - en dit onder het motto “Waarom makkelijk als het moeilijk ook kan?”. De gebruikte opnametechniek is immers enorm tijdrovend en het verschil in geluid is amper te horen. Het gebruik van Ampex band is dan ook niet wat ‘Everything She Touched Turned Ampexian’ beter maakt dan zijn voorgangers.

Wel klinkt het album veel vrijer, opwindender en complexlozer. In de 21 tracks, waarvan de meerderheid ongeveer een minuutje duurt, komen en gaan de muzikale ideeën aan een brutaal sneltempo. Herren kiest er bewust voor om niets uit te werken, en toch heb je als luisteraar nooit een onvoldaan gevoel.

Herren besliste bovendien om de tracks niet naadloos in elkaar te laten overgaan. Je hoort constant valse aanzetten en doodlopende probeersels, zelfs binnen dezelfde track. Je kunt geen controle krijgen over de muziek, omdat het lijkt alsof iemand wegzapt telkens wanneer je in een nummer begint te komen. Maar irriteren doet dat niet, want de steeds wijzigende klanken en stemmingen kennen een verloop dat erg natuurlijk aandoet.

De folktronica van Regalo en de avant-garde triphop van Digan Lo krijgen van Herren de kans om zich wat langer te ontplooien. Toch kun je ook deze tracks geen volwaardige nummers noemen. Ze horen thuis in de context van de plaat, al clashen de tracks nog zo sterk.

De samenhang in 'Everything She Touched Turned Ampexian' is tegelijk het mysterie en de kracht van het album. Redelijke verklaringen zijn niet te verzinnen. Of zou het toch die Ampex zijn?