Primal Scream - More Light

First International

Wie denkt dat ze enkel in de jaren zeventig aan te fel gekruide paddestoelen lurkten heeft het goed mis. Ook tien jaar later deed deze gesmaakte groente zijn werk. En dat het spul zelfs na dertig jaar moeilijk uit het bloed te krijgen is en nog steeds zijn werk doet hebben ze bij Primal Scream mogen ondervinden. ‘More Light’, hun tiende ondertussen al, is een rollercoaster van een trip doorheen landschappen gevuld met dwergen, eenhoorns en reuzenbloemen.

Nu, dat lijkt veel kleurrijker dan het eigenlijk is. De titel van het album zet je alvast op het verkeerde been want eigenlijk is dit een behoorlijk donker album en niet altijd even rooskleurig. Muzikaal mag openingsnummer 2013 je al meteen alle kleuren van de regenboog laten zien, de lyrics liegen er tegelijkertijd niet om. “What happened to the voices of dissent? / Getting rich I guess / Becoming part of the establishment / Power corrupts the best”.

Maar het nummer dendert als een trein maar liefst negen minuten lang door je oorschelpen. Een niet te stoppen woestenij van gierende gitaren, blazers en een door drums opgetrokken geluidsmuur. De toon is gezet, de aandacht gewekt.

Ook River Of Pain grijpt op meerdere fronten naar je keel. Het intrieste verhaal van een verloren gezin speelt zich voor je ogen af terwijl de muziek daar de soundtrack bij vormt. Letterlijk want halfweg verkruimelt de hypnotiserende countryblues tot een symfonisch orkest dat een poging wil doen het verhaal een plezierige wending te geven. Helaas.

Politici worden verder in Culturecide nogmaals aan de galg gehangen, maar in het nog wilder om zich heen schoppende Hit Void worden we allemaal met de vinger gewezen: “You can’t buy revolution / Like a new T.V. / Read your Marx & Engels / Get a strategy”. De Schotten hebben duidelijk hun punkjassen weer uit de kast opgediept. Hopelijk preken ze niet alleen voor de fans van toen.
Tenement Kid speelt blues in een donker hoekje. Neen, vrolijk word je er niet van maar we genieten wel van de roes waarin we ondergedompeld worden. Wat een nummer! Hetzelfde geldt voor Goodbye Johnny dat eveneens uit een David Lynch film zou kunnen komen.

Daarnaast noteren we nog enkele stevige rockers als Invisible City, Sideman en Turn Each Other Inside Out. Afsluiter It’s Allright, It’s OK zorgt toch nog voor een ietwat vrolijk noot, volledige in ‘Screamadelica’-stijl. Een wat matige meezinger die vooral voor de oude fans op dit verder uitstekende album gezet werd. Ach, er mag ook al eens gefeest worden, nietwaar? Iemand nog een paddenstoeltje?