Primus - Green Naugahyde

Interscope

Een luid “EINDELIJK” was het eerste dat we konden uitbrengen toen de nieuwe Primus op onze bureau belandde. Maar liefst twaalf jaar moesten we op onze honger naar het allerbeste avantgarde funktrio blijven zitten. Maar na jaren twijfelen was er plotseling een retrospectieve dvd en de ‘Rehersal EP’, vier opnames uit het repetitiehok. En uiteindelijk kwam er nieuws over de nieuwe plaat en tournee. Het enige concert dat in ons apenlandje werd gepland was natuurlijk uitverkocht voor je “Winona’s Big Brown Beaver” kon zeggen.

Les Claypool zelf sprak over een terugkeer naar de tijd van 'Frizzle Fry', Primus' illustere debuut. Alhoewel op die plaat Tim Alexander al op de drumkruk zat was Jay Lane tot vlak voor die opnames Primus' pottenklopper. Nu is hij terug van dienst. Net zoals Alexander of Brian "Head" Mantia mag de brave man elk denkbaar gat vakkundig dichtmeppen. Fans van het magnifieke drumwerk op de Primusplaten kunnen opgelucht ademhalen.

Primus bouwt dus gewoon lekker verder aan hun eigenzinnige wereldje. Een prachtig voorbeeld hiervan is een song als Eternal Consumption Engine, dat zo uit een Tim Burtonfilm lijkt weggeplukt. Tragedy's A Comin' is dan weer oerfunky met een licht P-funksmaakje zodat je amper nog kan stilzitten. Ook de vissers uit de 'Sea Of Cheese' zijn weer van de partij op Last Salmon Man. Dit keer in de vorm van een geweldige funkrockgroove, die je een klein beetje aan Here Come The Bastards doet denken.

Naast zalm, kikkers, bevers en zowat de halve dierentuin is er ook plaats voor The Eyes Of The Squirrel. Traag en hypnotiserend sleept dit nummer zich over een minimalistische groove die de vingervlugheid van Claypool nog een keer dik in de verf zet.

Om het feit dat Jilly's On Smack is kunnen we helaas alleen maar blij zijn. Het noodlot van dit lieve kind is zowat het hoogtepunt van 'Green Naugahyde'. Enkele diepe basnootjes resoneren via een zware filter terwijl Larry Lalonde zijn subliemste gitaarwerk bovenhaalt. Terwijl Claypool tapijtjes weeft in de lage frequenties, doet Ler iets bevreemdend magnifieks met een eenvoudig gitaarlijntje en een delay.

Op Lee Van Cleef laat LaLonde ook eindelijk nog eens zijn magnifieke solowerk horen. En dat doet hij op heel deze cd eigenlijk veel te weinig. Jay Lane en Claypool doen hun ding upfront, maar LaLonde had gerust nog één tandje bij kunnen steken.

'Green Naugahyde' is niet de allerbeste Primusplaat. Wel is dit gewoon een steengoede cd waar geen enkele moderne band aan kan tippen. Mocht dit het debuutplaatje van de heren geweest zijn, dan nog had iedereen verrast opgekeken van zoveel creativiteit. De jaren negentig zijn dan wel al even voorbij, maar deze cd neemt je in één ruk terug mee naar betere tijden.

Hopelijk krijgen we Primus deze zomer op elk denkbaar festival te zien, want trio's als dit maken ze nog maar weinig.