Prins Thomas - Prins Thomas

Full Pupp

De wegen van Hans-Peter Lindstrøm en Prins Thomas zijn (tijdelijk?) gescheiden. Lindstrøm hokt samen met zangeres Christabelle, Prins Thomas smijt zich volop op remixes én op een soloplaat. En hoewel het even duurde voor hij zich door dat solowerk geworsteld had, heeft hij nu zelfs voldoende materiaal om twee albums te vullen. In de veronderstelling dat er dus een vervolg komt: hier is deel I.

Thomas heeft zich meer dan ooit laten inspireren door de psychedelica van de jaren 60 en 70. En hij is niet de enige. Het lijkt wel of de helft van de door ons verkregen albums ergens met zijn neus tussen de lsd heeft gezeten. Maar psychedelica is een genre met beperkingen, waardoor het al snel moeilijk wordt om origineel te blijven. Ook voor Thomas duidelijk een moeilijke evenwichtsoefening.

De Noorse Prins heeft altijd al een voorliefde gehad voor uitgesponnen en langgerekte nummers - zijn remixen overschrijden makkelijk de kaap van tien minuten. Op zich is dat geen probleem, maar nu lijkt zijn plaat één lange, kabbelende boottocht die van het ene riviertje in het andere terechtkomt, zelfs zonder dat het opvalt. Er zit te weinig stroomversnelling in het album om het boeiend te houden. Al kunnen we ons wel voorstellen dat het tegelijkertijd ook de ideale achtergrondsoundtrack is bij voorgenoemde dagactiviteit.

Prins Thomas is echter niet gespecialiseerd in het organiseren van boottochten; hij maakt muziek. De eerste dertig minuten - dat zijn dus de eerste drie nummers - gaan bijna integraal aan ons voorbij. Toegegeven, bij psychedelica is het misschien wel de bedoeling dat je wegdroomt, maar van Thomas hadden we toch meer verwacht. Een sterke melodielijn of een vette groove zouden niet geheel overbodig geweest zijn.

Het is pas bij de krautrock van Sauerkraut - dat kan geen toeval zijn - dat we terug met beide voeten op moeder aarde terecht komen. Hier vinden we wel een interessante groove en melodie terug. En dat de rit meer dan tien minuten duurt, vinden we plots niet meer zo erg.

Ook het discogehalte van Wendy Not Walter kan ons bekoren. De sound is vintage, maar de spirit is onmiskenbaar hedendaags balearic. Profiteer er even van om de benen te strekken, want daarna zul je weer twintig minuten languit mogen dagdromen.

Dit is zeker geen rotslechte plaat. We houden ze graag achter de hand wanneer we vrienden inviteren voor een cocktail in onze tuin, juist omdat ze nooit echt stoort of zich wil opdringen. Maar veel verder komen we er ook niet mee, vrezen we. We hadden gewoon ietsje meer van Prins Thomas verwacht. Misschien in deel II?