Priscilla Ahn - A Good Day
Blue Note Records
“Wie niet waagt niet wint”, moet Priscilla Ahn gedacht hebben toen ze op achttienjarige leeftijd naar het grote Los Angeles trok om aan haar carrière te werken. Het vervolg zou een goedkoop script van een Hollywoodfilm à la Coyote Ugly kunnen zijn. Terwijl ze als parttime barmeid, parttime singer-songwriter werkte, kreeg de knappe Ahn al snel steun van gevestigde artiesten zoals Joshua Radin en Amos Lee. Uiteindelijk besloot het muzieklabel Blue Note Records dat zoveel lef beloond moest worden. ‘A Good Day’ zag het levenslicht.
Naast een waaghals is Priscilla Ahn waarschijnlijk ook een degelijke toekomstvoorspeller. Want de allereerste zin van het album - “I was a little girl, alone in my little world, who dreamed of a little home for me” - beschrijft op gepaste manier de sfeer van het hele album.
De ‘little girl’ in deze dame wordt duidelijk door haar liefelijk, bijna kinderlijk stemmetje dat aan Regina Spektor doet denken. De rest van de lyrics - ‘little world’ en ‘little home for me’ - mag je erg letterlijk nemen. Gedurende de cd heerst er een gevoel dat Ahn enkel voor haar eigen leefwereld speelt en vergeet dat er nog een luisteraar is. De liedjes zijn er, maar de boodschap blijft ergens tussen de groeven van de cd verstopt zitten.Zo passeren Wallflower, Masters in China en Astronaut telkens weer de revue zonder dat we – hoe gewillig onze oren ook zijn - er echt aandacht aan schenken.
Zelfs de elektrische gitaar in Red Cape kan daar jammer genoeg geen verandering in brengen.Gelukkig worden de bovenvermelde liedjes afgewisseld met veel interessantere songs. Zo wordt onze aandacht bij de tweede albumtrack opgewekt wanneer Ahn de begintellen van I Don’t Think So zingt. Wat een simpele 1, 2, 3 al niet kan doen. De mondharmonica zorgt ervoor dat het kortste lied op de cd meteen het krachtigste wordt.
Met Leave The Light On toont de zangeres dat ze ook complexere muziekgenres zoals jazz beheerst. Slechts een akoestische gitaar, de lichte tonen van een harp en een zwoele stem zorgen ervoor dat dit lied perfect in het repertoire van Norah Jones zou passen. De ukulelemuziek in Find A Way Back Home verbant dan weer al het clichédenken over strooien rokjes en Hawaï. Ze neemt ons eerder mee naar het ruwe plattelandsleven in Amerika.